Γεια σας. Σας γράφω γιατί έχω ανάγκη από μια συμβουλή. Είμαι ένας gay άνδρας 34 ετών. Είχα μία σχέση 4 χρόνια, εκείνος είναι στα 41 τώρα.
Γνωριστήκαμε τον Απρίλιο του 2011, δεν ήταν έρωτας με την 1η ματιά αλλά τελικά έγινε ένας μεγάλος έρωτας. Τον Ιανουάριο του 2012 έμεινε άνεργος.Ήμουν κοντά του, τον στήριζα και του έδειχνα ότι τον αγαπώ και είμαι κοντά του. Τα κατάφερε πολύ καλά τότε, ευτυχώς η οικογένεια του μπορούσε να τον στηρίξει.
Τον Ιούλιο του 2013 έμεινα κι εγώ άνεργος. Η δική μου οικογένεια δυστυχώς δεν είχε την ίδια οικονομική δυνατότητα. Μαζί όμως τα καταφέραμε πολύ καλά. Τον Σεπτέμβρη του 2013 εκείνος βρήκε δουλειά στην οποία εργάζεται έως σήμερα. Εγώ πέραν από δύο δουλειές του ποδαριού που βρήκα δεν μπόρεσα να ορθοποδήσω. Από τον Σεπτέμβρη του 2014 άρχισαν να μου τυχαίνουν μεγάλες δυσκολίες (επιθεώρηση εργασίας, με χτύπησε αμάξι κ.ο.κ.). Ήταν κοντά μου, με νοιαζόταν αλλά ένοιωθα ότι κάτι αρχίζει να μπαίνει ανάμεσα μας. Το κατάλαβα γιατί άρχισε να μην έχει τόσο μεγάλο σεξουαλικό ενδιαφέρον και οι επαφές μας αραίωσαν επικίνδυνα.
Τον Δεκέμβρη έγινε ένας καυγάς και ήταν η 1η φορά που έγινε κουβέντα περί χωρισμού αλλά είπαμε να μην πετάξουμε την σχέση έτσι ελαφριά τη καρδία (πολύ σπάνια καυγαδίζαμε). Τώρα τον Μάιο είχαμε μια διαφωνία - ψιλοκαυγα για κάτι ασήμαντο. Μετά από 24 ώρες μιλήσαμε και μου είπε ότι εδώ και καιρό δεν με βλέπει πια ερωτικά (συγκεκριμένα είπε μετά τον Σεπτέμβρη του 2014), με βλέπει όπως τους φίλους του. Τον ρώτησα αν υπάρχει κάτι άλλο, μου είπε πως όχι. Του είπα αν θέλει να το λήξουμε εδώ και συμφώνησε.
Έχουν περάσει μόνο λίγες μέρες, αυτόν τον άνθρωπο τον αγάπησα βαθιά, τον αισθάνομαι 'όπως την αδερφή μου ή τους γονείς μου και ξέρω ότι κι εκείνος έτσι αισθάνεται για 'μένα. Ναι μπορεί η κρίση μου να μην είναι 100% διαυγής αυτή τη στιγμή αλλά ξέρω ότι εμείς οι δύο έχουμε κάτι που μας ενώνει, όχι ερωτικό, κάτι που ενώνει τις οικογένειες. Αυτή τη στιγμή τον θέλω απελπισμένα πίσω αλλά ξέρω ότι δεν θα γίνει και ξέρω ότι η λογική μου λέει τέλος. Αυτό που θέλω είναι να περάσει ο χρόνος. Ζητάω μια συμβουλή, τι να κάνω αυτές τις πρώτες μέρες; Και τι πιστεύετε εσείς, ένα τρίτο μάτι, για το τι πραγματικά συνέβη και φτάσαμε στον χωρισμό (δεν χρειάζεται να είστε ευγενική, προτιμώ την αλήθεια). Ευχαριστώ πολύ.
Γίνε φίλος της θείας Λουκίας και στο FaceBook
Αγαπητέ μου, αυτές τις πρώτες μέρες, το καλύτερο θα ήταν να μην σκέφτεσαι τον χωρισμό, ως χωρισμό αλλά ως ένα διάλειμμα προκειμένου να ανασυντάξεις τις δυνάμεις και τα συναισθήματα σου. Ταυτόχρονα καλό θα ήταν να κρατάς τον εαυτό σου όσο γίνεται περισσότερο δραστήριο με πρακτικά ζητήματα, κοινωνικές συναναστροφές και τετριμμένες εργασίες που δεν απαιτούν ιδιαίτερη ψυχική συμμετοχή αλλά είναι ικανά να απασχολήσουν το μυαλό σου, προκειμένου να μην βασανίζεσαι με περίπλοκα συναισθηματικά ερωτήματα.
Με άλλα λόγια συνέχισε να ζεις στο πλαίσιο μιας καθησυχαστικής ρουτίνας, χωρίς πολλές απαιτήσεις για υψηλές επιδόσεις σε οποιονδήποτε τομέα αλλά με αρκετές δόσεις έμπρακτης τρυφερότητας προς τον εαυτό σου, όπως είναι ένας χαλαρός περίπατος, ένα απολαυστικό μπάνιο ή μασάζ, μια έξτρα περιποίηση στο κουρείο, λίγο περισσότερος ύπνος ή οτιδήποτε άλλο σ’ ευχαριστεί και σε χαλαρώνει.
Κυρίως μην πιέζεσαι και μην προσπαθείς να «τακτοποιήσεις» τα πράγματα μέσα σου από τώρα. Τώρα είναι λογικό να υποφέρεις από την απώλεια και πρέπει να δεχτείς αυτό το συναίσθημα και να επιτρέψεις στον εαυτό σου να νιώσει τον πόνο σε όλο του το βάθος, προκειμένου να βρεις γρηγορότερα τη λύτρωση και την ισορροπία σου.
Σιγά-σιγά θα δεις ότι θα μπορείς να σκέφτεσαι πιο λογικά και πιο ψύχραιμα και τότε θα αρχίσεις να διακρίνεις τα σημάδια εκείνα που οδήγησαν στην συναισθηματική σας αποξένωση, η οποία εκφράστηκε με την απώλεια του σεξουαλικού ενδιαφέροντος από τον σύντροφο σου και οδήγησε τελικά στον χωρισμό.
Βλέπεις, εφόσον μιλάμε για μια βαθιά, μακροχρόνια και σημαντική ερωτική σχέση είναι σίγουρο ότι είχε προηγηθεί μια διαδικασία απο-γοήτευσης με αποτέλεσμα τη σταδιακή αποκαθήλωση σου από σεξουαλικό-ερωτικό σύμβολο σε σκέτο σύντροφο και τελικά σε απλό φίλο. Γιατί πρέπει να πούμε ότι αυτό που μας κάνει να ερωτευόμαστε είναι το ίδιο που μας κάνει να ξε-ερωτευόμαστε, είναι δηλαδή ο προσωπικός μύθος που πλέκουμε γύρω από τον άλλον, ο οποίος άλλοτε βρίσκει έδαφος για να αναπτυχθεί και ν’ ανθήσει κι άλλοτε μαραίνεται νικημένος από τις εκάστοτε συνθήκες.
Φυσικά, εσύ γνωρίζοντας τον άνθρωπο σου ως προσωπικότητα μπορείς να υποψιαστείς πολύ πιο εύστοχα τι ήταν αυτό που τον έκανε να απομυθοποιήσει τη σχέση σας. Σίγουρα πάντως, η περιπέτεια της διαδοχικής ανεργίας λειτούργησε καταλυτικά ως προς αυτό.
Από εκεί και πέρα, μπορεί όντως κι εκείνος να έχει το ίδιο συναίσθημα ψυχικής συγγένειας απέναντι σου, αλλά μπορεί και όχι. Αυτό όμως εξαρτάται και πάλι από την ποιότητα του ως άνθρωπος και από το συναισθηματικό υπόβαθρο και μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει. Αν είναι να παραμείνετε ψυχικά συνδεδεμένοι παρά τον χωρισμό αυτό δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, όσος καιρός κι αν περάσει και κάποια στιγμή, όταν έρθει η σωστή ώρα θα αποκαταστήσετε τη σχέση σας σ’ αυτό το επίπεδο.
Μέχρι τότε, απλά άσε τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του, πένθησε τον έρωτα σου –να θυμάσαι ότι για κάθε χρόνο σχέσης, χρειάζεται το αντίστοιχο διάστημα σε μήνες για να μπορέσουμε να ισορροπήσουμε- και μην βιαστείς να εμπλακείς σε νέες περιπέτειες, μέχρι να καταφέρεις να απομυθοποιήσεις κι εσύ αυτόν τον δεσμό και να τον αρχειοθετήσεις στο σχετικό κεφάλαιο της προσωπικής σου ιστορίας.
Όσο κι αν σε πονάει τώρα, είναι σίγουρο ότι αυτή η διαδικασία θα σε κάνει σοφότερο και θα ωφελήσει πολλαπλά την επόμενη σχέση σου, όταν έρθει η ώρα της.
