Crank (Βodog/Soundforce)

22.04.2008
Με κίνδυνο η στήλη να χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας (αν υποθέσουμε ότι, δέκα χρόνια, τώρα μας έχει μείνει κάτι τέτοιο), αυτό το μήνα προτάσσουμε ένα σάουντρακ που α) αντιστοιχεί σε μία ταινία τόσο κατάπτυστη από την κριτική που δεν βγήκε καν στις αίθουσες, β) περιέχει κυρίως παλαιά κομμάτια, με ελάχιστο υλικό γραμμένο κατά παραγγελία για την περιπέτεια των Μαρκ Νέβελντιν & Μπράιαν Τέιλορ, γ) είναι κυκλοφορία του 2007, δ) έχει τον Τζέισον Στάθαμ στο εξώφυλλο, ε) ξεκινάει με το «Μetal Ηealth» των hair metallers Quiet Riot.

Με κίνδυνο η στήλη να χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας (αν υποθέσουμε ότι, δέκα χρόνια, τώρα μας έχει μείνει κάτι τέτοιο), αυτό το μήνα προτάσσουμε ένα σάουντρακ που α) αντιστοιχεί σε μία ταινία τόσο κατάπτυστη από την κριτική που δεν βγήκε καν στις αίθουσες, β) περιέχει κυρίως παλαιά κομμάτια, με ελάχιστο υλικό γραμμένο κατά παραγγελία για την περιπέτεια των Μαρκ Νέβελντιν & Μπράιαν Τέιλορ, γ) είναι κυκλοφορία του 2007, δ) έχει τον Τζέισον Στάθαμ στο εξώφυλλο, ε) ξεκινάει με το «Μetal Ηealth» των hair metallers Quiet Riot.

E και; Για ποιο λόγο όλα αυτά να μας επηρεάσουν, όταν αυτά που συμβαίνουν σε αυτό το (καρα)action movie (ετοιμάζεται ήδη το σίκουελ, για όσους ανησυχούσαν) όχι μόνο είναι άκρως διασκεδαστικά (το μοντάζ είναι πιο νευρώδες κι από video game, καμία σκηνή δεν κρατάει πάνω από δύο λεπτά, ενώ το bodycount ξεπερνά τον πληθυσμό των Γρεβενών) αλλά είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα με τα τραγούδια που ακούγονται κατά τη διάρκειά της, που, μόλις πατάει κανείς το play, όλη η δράση ξεκινά από την αρχή.

Refused - New Noise

Βοηθούν και οι δεκάδες ατάκες που παρεμβάλλονται ανάμεσα στα κομμάτια (τακτική που πρέπει επιτέλους να επιβληθεί σε όλα ανεξαιρέτως τα σάουντρακ), αλλά και το γεγονός ότι μέσα σε 75 λεπτά ακούμε κυριολεκτικά ΤΑ ΠΑΝΤΑ: και πανκ (The Crowd, Refused, NOFX) και λάτιν χιπ χοπ (Control Machete, Ντέιβιντ Ρόλας, Τέγκο Καλντερόν) και νιου μέταλ (Unwritten Law, Neurosonic) και ροκαμπίλι (οι Vincent Black Shadow διασκευάζουν Berlin), A.O.R. (Loverboy), σάλσα (Ρομπέρτο Τουσόν), σάουθερν ροκ (οι Jarret & Long διασκευάζουν Μπίλι Ρέι Σάιρους), σόουλ (ο Τζέραλντ Λεβέρτ διασκευάζει Μάρβιν Γκέι), αλτέρνατιβ (οι Sleeping διασκευάζουν Bee Gees), ενώ οι Rocket From The Crypt, Χάρι Νίλσον και Jefferson Starship (με το υπέροχο «Μiracles») είναι και αυτοί που «κλέβουν» τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές. Τέλος, το ψευδο-blaxpoitation σκορ του Πολ Χάσλινγκερ (Αυστριακός συνθέτης με θητεία στους Tangerine Dream και δουλειές για τη μικρή οθόνη και για video games) συμπληρώνει υποδειγματικά όλο αυτό το εκ πρώτης όψεως αταίριαστο αλλά τελικά αρμονικό μωσαϊκό μουσικών τάσεων, σχολών και αναφορών.

Σπήλιος Λαμπρόπουλος