Ενα εγκλωβισμένο στο παραπλανητικό λευκό του χιονιού, ερημωμένο και εκτός εποχής ξενοδοχείο παγιδεύει την τριμελή οικογένεια - φύλακά του σε ένα ανεξέλεγκτο ξέσπασμα βίας. Ο εκπορευόμενος από ό,τι νιώθεις αλλά δεν μπορείς να δεις ή να κατανοήσεις τρόμος είναι το οξυγόνο που αναπνέει αυτός ο μινιμαλιστικός, φιλμικός εφιάλτης που στοιχειώνει αμετάκλητα, καθώς ο Κιούμπρικ οπλίζει με βούληση, αναμνήσεις και αίμα (που ρέει ορμητικό μέσα από πόρτες και όχι φλέβες) το κτίριο - δημιούργημα και όχι τον άνθρωπο - δημιουργό. Ι.Π.