Είσαι ο Ρόμπερτ Ολτμαν, 81 ετών, και σκηνοθετείς αυτό που μάλλον (και όπως αποδείχθηκε τελικά ήταν) είναι το κύκνειο άσμα σου. Δυστυχώς ή ευτυχώς, για λόγους ασφαλείας, πρέπει να διαλέξεις έναν νέο σκηνοθέτη ο οποίος θα αναλάβει τον ρόλο του -κατά μία έννοια- κασκαντέρ. Θα είναι εκεί σε κάθε δύσκολη ή απαιτητική σκηνή και, ακόμη κι αν συμβεί το χειρότερο, θα είναι αυτός που θα του παραδώσεις ψυχή τε και σώματι το έργο σου. Ποιον διαλέγεις;
Προσπαθείς να βρεις ποιος από τη νέα γενιά των Αμερικανών σκηνοθετών σου μοιάζει περισσότερο (ως άνθρωπος και ως κινηματογραφιστής) και ανακαλύπτεις πως τον γνωρίζεις ήδη. Πως είστε ήδη φίλοι και πως ο ίδιος έχει παραδεχθεί δημόσια πως η τρίτη του μεγάλου μήκους ταινία, το «Μανόλια» είναι "προφανώς επηρεασμένη από το «Νάσβιλ». Αν ο κόσμος θέλει να με αποκαλεί μικρό Μπόμπι Ολτμαν, τότε δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Υπήρξε πάντοτε μία μεγάλη επίδραση. Σχεδόν ο ίδιος περισσότερο και από τις ταινίες του. Αυτό το γαμημένο του πνεύμα".
Μικρός ή μεγάλος Ολτμαν, δεν έχει σημασία. Αποκαλέστε τον όπως θέλετε. Ο Πολ Τόμας Αντερσον, όμως, βρισκόταν καθημερινά στα γυρίσματα του «Α Prairie Home Companion», της τελευταίας ταινίας του Ολτμαν, χωρίς να χρειαστεί τελικά να αντικαταστήσει τον «δάσκαλο», ο οποίος θα άφηνε τον μάταιο τούτο κόσμο λίγους μήνες μετά την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες. Επίλεκτο τέκνο μίας γενιάς που συγκεντρώνει ονόματα όπως αυτό του Ντέιβιντ Φίντσερ, του Κουέντιν Ταραντίνο και της Σοφία Κόπολα, ο Αντερσον μπορεί απλά να χρησιμοποιεί την εμπιστοσύνη του Ολτμαν ως τη νομιμοποίηση που χρειάζεται κάθε νέος σκηνοθέτης για να επιβιώσει σε ένα άκαρδο Χόλιγουντ. Πράγμα που πριν τον Ολτμαν είχαν προλάβει να κάνουν οι ταινίες του. Κυρίως οι «Ξέφρενες Νύχτες» και το «Μανόλια»: δύο δείγματα νέου αμερικανικού κινηματογράφου που κανείς δεν πίστευε ότι προέρχονται από έναν κάτω των 30 ετών σκηνοθέτη.
Γεννημένος το 1970 στην Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Αντερσον κουβαλούσε, όμως, από μικρός ένα «πειραγμένο» DNA. Ο πατέρας του, οικοδεσπότης ενός μεταμεσονύκτιου σόου τρόμου στο Κλίβελαντ φρόντισε από νωρίς να του γνωρίσει τον «παράξενο» κόσμο ενός άλλου Χόλιγουντ και μεγαλώνοντας στο διάσημο προάστιο του Σαν Φερνάντο Βάλεϊ μπορούσε απλά να βλέπει το Χόλιγουντ από απόσταση ασφαλείας. Λίγο πριν ξεκινήσει το δρόμο για τη χώρα όπου γεννιούνται και (συχνά) πεθαίνουν όλοι οι μεγάλοι σκηνοθέτες.
Σίγουρος πως πίσω από κάθε παρομοίωση («νέος Σκορσέζε», «μικρός Ολτμαν», «εν γένει Ορσον Γουελς») θα είναι πάντα ένας σκηνοθέτης που θα "επαναστατώ απέναντι σε κάθε δύναμη και κάθε καθιερωμένη αξία. Πάντοτε θα το κάνω!".
