Με καθαρά κινηματογραφικούς όρους είναι μια «μελούρα του κερατά». Πλανάρισμα και μοντάζ διαφημιστικό, ερμηνείες στα όρια της υπερβολής και μουσική που υποδεικνύει εκβιαστικά το σημείο που οφείλουμε να κλάψουμε. Γιατί λοιπόν τα 3 αστεράκια; Διότι έχει κάτι πολύ σπάνιο: θάρρος, ειλικρίνεια και αλήθεια. Αρετές που την κάνουν μια από τις πιο «χρήσιμες ταινίες της σεζόν».
Έτσι παραμερίζω την σκηνοθετική αδυναμία του «La Rafle» (που σημαίνει «αρπαγή») και κοιτάζω αυτή τη μαύρη σελίδα της γαλλικής ιστορίας κι ακούω μυστικά δεκαετιών που λέγονται με αρκετή τόλμη. Και κάτι ακόμη πιο σημαντικό: η ταινία αυτή αφήνει να εννοηθεί ότι όλα όσα συνέβησαν τότε μπορούν πολύ εύκολα να επαναληφθούν και σήμερα. Μόνο που οι «βρωμοεβραίοι» υπαίτιοι όλων των δεινών του ‘40, θα έχουν αντικατασταθεί με «βρωμομετανάστες», «βρωμοάραβες», βρωμοαλβανούς» και «βρωμομαύρους».
Στις 16 Ιουλίου του 1942 το καθεστώς των δοσίλογων του Βισύ, κατ΄ εντολή των Ναζί κατακτητών, κινητοποίησε την Γαλλική Αστυνομία και συνέλαβε 13.152 Γάλλους Εβραίους. Ανάμεσά τους ήταν και 4051 παιδιά. Τους συγκέντρωσαν σ΄ ένα ποδηλατοδρόμιο και τους οδήγησαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Όσα συνέβησαν τότε σ΄ εκείνο το ποδηλατοδρόμιο (το Velodrome d’ Hiver ή Vel’ d’ Hiv’, όπως το λένε πια οι Γάλλοι) απαξιώνουν τον γαλλικό πολιτισμό και στιγματίζουν για πάντα μια τεράστια μερίδα των Γάλλων οι οποίοι όχι μόνο δεν αντιστάθηκαν, αλλά συμμετείχαν ενεργά σε πολλά από τα ναζιστικά εγκλήματα.
Όλα τα πρόσωπα κι όλα τα γεγονότα (ακόμα και οι πιο μικρές λεπτομέρειες) είναι απολύτως αληθινά, ενώ ο κεντρικός χαρακτήρας, Τζο Βάισμαν (πολύ καλός ο Ουγκό Λεβαρντάζ) ζει ακόμη και με βάση τις δικές του αναμνήσεις στήθηκε ολόκληρη η ταινία. Πολύ καλός και ο, διάσημος στην Γαλλία κωμικός Γκαντ Ελμαλέ, ενώ η πανέμορφη Μελανί Λοράν ξαναμπαίνει στην ίδια ιστορική περίοδο μετά την αποκαλυπτική της εμφάνιση στους «Αδωξους Μπάσταρδους» του Ταραντίνο.
Ορέστης Ανδρεαδάκης
