Τα αυξανόμενα συμβάντα θα πείσουν τον σερίφη, σύζυγο γιατρού, πως πρόκειται για κάποιου είδους μόλυνση που γρήγορα θα οδηγήσει σε πανούκλα, μια και κύριος ύποπτος μοιάζει να είναι το πόσιμο νερό. Διακόπτει παράτυπα την ύδρευση, όμως είναι ήδη αργά και μια φονική καραντίνα έχει από ημέρες δρομολογηθεί από τους πραγματικούς υπαίτιους του τοξικού ολέθρου... Δεν προτείνει κάτι ασυνήθιστο ή καινούργιο στο είδος της ταινίας φρίκης και αγωνίας το θρίλερ του Μπρεκ Αϊσνερ (της φήμης της ακριβής... «πατάτας» του 2005 «Σαχάρα»).

Αλλωστε, βασίζεται σε ένα φιλμ 37 ετών, το «Ο ουρανός έβρεξε θάνατο» του Τζορτζ Ρομέρο, όχι από τις καλύτερες δουλειές του πάπα του ζομπικού τρόμου, πάντως με απομιμήσεις ουκ ολίγες ανά τα χρόνια, με πιο δημιουργική το «28 μέρες μετά» του Ντάνι Μπόιλ και πιο παραγνωρισμένη το παλιότερο «Το άγγιγμα του τρόμου» του Γκρέιαμ Μπέικερ.

Ούτε και αφήνει, όμως, το υλικό του να ευτελιστεί από το δωρεάν αιματοκύλισμα και τους εύκολους εντυπωσιασμούς που ζητούν από το είδος οι σύγχρονοι μηχανισμοί μάρκετινγκ. Η αλληγορία για τον αφανισμό του περιβάλλοντος και συνεπώς και του ανθρώπου στον βωμό των μεγάλων συμφερόντων, αν και προφανής, είναι στη θέση της και πάντα επίκαιρη (λιγότερο, μάλιστα, φορτωμένη και πομπώδης από την πρωτότυπη ταινία του Ρομέρο), οι σκηνές δράσης δίνουν χώρο στην αβεβαιότητα και στο σασπένς, δικαιολογώντας όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται τις όποιες επερχόμενες εκρήξεις βίας, το μοτίβο της αμφιβολίας για τους πιθανούς φορείς, μια και ο ιός επωάζεται, όπως λένε, σε 48 ώρες, υπηρετείται έξοχα από τον χαρακτήρα του βοηθού σερίφη στην κορύφωση του φιλμ, ενώ υπάρχει μια ασυνήθιστη για το είδος φυσικότητα στις πρωταγωνιστικές ερμηνείες (ιδιαίτερα του Τίμοθι Ολιφαντ, στον ρόλο του σερίφη), που σε κάνει να «μπαίνεις» χαλαρά κι αβίαστα ακόμα και στα πιο υπερβολικά στη φρικωδία τους τεκταινόμενα.

Ρόμπυ Εκσιέλ