Ο νέος ελληνικός κινηματογράφος συνεχίζει την πορεία του στις κινηματογραφικές αίθουσες και αυτή την εβδομάδα. Η καινούργια ταινία της Στέλλας Θεοδωράκη Ricordi Mi (μτφ: να με θυμάσαι) προβάλλεται στις αίθουσες δίνοντας έτσι το πρώτο στίγμα από την περσινή "ομίχλη" για το 2010.
Στη γιορτινή και στολισμένη για τα Χριστούγεννα Αθήνα, η Φανή (πολύ καλή στο ρόλο η Θεοδώρα Τζήμου) προσπαθεί να ξεπεράσει το θάνατο του συντρόφου της, να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση και να ξαναχτίσει τη ζωή της. Εργαλεία σε αυτή την προσπάθεια είναι η έρευνα που κάνει για την απελπισία και την ανερχόμενη φτώχεια στην Αθήνα και ο νέος της σύντροφος τον οποίο και παντρεύεται (ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος σε διπλό ρόλο των δύο συντρόφων). Η Φανή προσπαθεί να αποδεχτεί την αλήθεια και την πραγματικότητα δημιουργώντας από τη μία πλευρά μια αφήγηση του χαμένου συντρόφου της παράλληλα με την έρευνα που κάνει και από την άλλη πλευρά μέσα από τις γιορτινές επισκέψεις της στους χωρισμένους γονείς του νέου της συντρόφου. Έτσι η ταινία φέρνει το φανταστικό με το πραγματικό σε ένα συνεχή διάλογο. Ανάμεσα σε αυτούς τους δυο πόλους παρακολουθούμε την αναζήτηση μέσω της μνήμης και της σύγχυσης που ο άνθρωπος βρίσκεται όταν χάνει ένα τόσο κοντινό του άνθρωπο.
Ο βαθμός δυσκολίας ενός τέτοιου σχεδίου είναι από την αρχή υψηλός και γι’ αυτό το λόγο τα πρώτα αισθήματα είναι θετικά. Όμως το πρόβλημα που πολλές φορές συναντάμε σε παρόμοια εγχειρήματα είναι κι εδώ εμφανές. Η δομή είναι "βαριά" και παρά πολύ δουλεμένη (ή μήπως πολύ λίγο;) τόσο όμως που τελικά δεν μας ελευθερώνει αλλά αντίθετα μας εγκλωβίζει ή/και μας διώχνει. Έτσι, το τελικό αποτέλεσμα δεν αφήνει το θεατή να αφεθεί, να χαθεί στον πολύπλοκο αλλά υπέροχο κόσμο της μνήμης και της αναζήτησης, αλλά τον επαναφέρει συνεχώς στον πραγματικό χρόνο απότομα και λίγο κουραστικά.
Από την άλλη η χρήση της κάμερας, η φωτογραφία και οι ερμηνείες (κυρίως της Θεοδώρας Τζήμου) κερδίζουν τις εντυπώσεις σε μια έτσι κι αλλιώς δύσκολη προσπάθεια που δεν προσβάλει το θεατή (όπως ορισμένα πρόσφατα ελληνικά παραδείγματα) και δίνει κάποιες ελπίδες για επόμενες παρόμοιες προσπάθειες.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΙΒΑΛΙΩΤΗΣ
