Για να δώσει φρέσκια πνοή στο εστιατόριο του στο Αμβούργο και να αποφύγει την εξαγορά του από άπληστο μεγάλο-μεσίτη, ο Ζίνος, γερμανός ελληνικής καταγωγής, προσλαμβάνει καινούργιο, ταλαντούχο αλλά κυκλοθυμικό σεφ και μπλέκει σε κωμικοτραγικές περιπέτειες.

Το happy-end είναι ίσως η πιο παρεξηγημένη κινηματογραφική έννοια, ενώ η κωμωδία το πιο παραγνωρισμένο είδος σινεμά. Κι όμως τίποτα δεν εκπληρώνει τον θεατή όσο ένα κερδισμένο, αντάξιο των ηρώων, αίσιο τέλος, που έρχεται ως φυσική συνέπεια, και ελάχιστα πράγματα είναι σε θέση, πραγματικά, ουσιαστικά, να τον ψυχαγωγήσουν (με την πρωτότυπη, κυριολεκτική σημασία της λέξης, που απαιτεί ανάταση της ψυχής) όσο μια καλή, ημίαιμη ή μη κωμωδία.


Ακράδαντο επιχείρημα υπέρ αμφότερων των παραπάνω κινηματογραφικών φαινομένων αποτελεί αυτή η ανορθόδοξα φιλελληνική, δραματική κομεντί, με την οποία επιστρέφει επί της οθόνης ο τουρκικής καταγωγής, γερμανός φίλος, δύο χρόνια μετά τη πιο ώριμη και απέριττη δουλειά του, Από Την Άκρη Του Ουρανού, (που σημάδεψε τη συλλογική συνείδηση ως ένα υπόκωφα σπαρακτικό δράμα - ταξίδι προς την Ιθάκη της αυτογνωσίας, με ένα γενναίο και γενναιόδωρο, απέραντα ανοιχτό, απροσδιόριστο φινάλε).


Με το χαρακτηριστικό, κάθε άλλο παρά αυτάρεσκο, ειλικρινές βλέμμα του, που υποτάσσει τη σκηνοθεσία στην υπηρεσία της ιστορίας, το ιδιοφυώς επιλεγμένο σάουντρακ, που συνδιαλέγεται δημιουργικά με τα δρώμενα, και την καταλυτική συμβολή του -μποέμ, αθόρυβου επαναστάτη ως Ζίνος- πρωταγωνιστή και συν-σεναριογράφου του, Άνταμ Μπουσδούκου, ο Ακίν εκπλήσσει ευχάριστα. Γιατί το πρώτο του κωμικό εγχείρημα διαθέτει απρόσμενα συναρπαστικό χιούμορ, που το κάνει κάθε άλλο παρά προβλέψιμο ή συμβατικό. Διακριτικά διατυπωμένα, επίκαιρα υπαρξιακά διλλήματα, που ρίχνουν φως στις εν μέσω οικονομικής κρίσης, αγχωμένες ακροβασίες όλων ανάμεσα σε απόπειρες πραγματοποίησης των ονείρων μας και σε οδυνηρούς αγώνες επιβίωσης. Και μεγάλη καρδιά. Που δεν σταματά στιγμή να χτυπά.


ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ