ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ: Είχα τρομάξει στη σκέψη, γιατί έχω ακούσει ιστορίες για το πόσο περιορίζουν τη δημιουργικότητα των σκηνοθετών. Αλλά τελικά όλα πήγαν καλά. Εξέφρασα κάποιες απόψεις για το σενάριο και αποδέχτηκαν τις αλλαγές μου. Από τη στιγμή που φτάσαμε στο σκηνικό και ξεκινήσαμε το γύρισμα αλλά και μέχρι το τέλος του μοντάζ προσπαθούσα να εξηγώ συνεχώς τι είναι αυτό που κάνω και για ποιο λόγο το κάνω. Υπήρξαν πολύ δεκτικοί στις διαθέσεις μου. Νομίζω πως τελικά ήταν μία χαρά. Οσον αφορά το δημιουργικό κομμάτι, έκανα αυτό που σκέφτηκα πως ήταν το καλύτερο και το στούντιο δεν μου έφερε καμία αντίρρηση.
ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΡΟΜΟΥ: Είναι παράξενο, γιατί όταν ήμουν μικρότερος, στα 12 ή στα 13 είχα εθιστεί στις ταινίες τρόμου. Θυμάμαι ότι με έναν φίλο μου βλέπαμε ταινίες όπως το «Μothers Day», περίεργα φιλμ όπως το «Future Κill», το οποίο ήταν πιο πολύ επιστημονική φαντασία. Λάτρευα τον αυθεντικό «Σχιζοφρενή Δολοφόνο Με Το Πριόνι», τη σειρά του «Εφιάλτη Στο Δρόμο Με Τις Λεύκες», το «Ηalloween». Αλλά δεν είχα ποτέ σκεφτεί να ακολουθήσω αυτή την οδό. Οι ταινίες τρόμου σήμερα ενδιαφέρονται περισσότερο για το gore, για το σπλάτερ. Εμείς θέλαμε να ασχοληθούμε με το σασπένς. Μου αρέσει ο τρόμος, αν εξυπηρετεί την ιστορία, αλλά αν βρίσκεται εκεί μόνο για να σοκάρει και να προκαλέσει, δεν με ενδιαφέρει.
ΕΝΑ ΠΙΘΑΝΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΡΙΜΕΪΚ ΤΟΥ ΚΟΝΤRΟL: Νομίζω πως κάποια στιγμή υπήρχε η σκέψη, αν και προσωπικά εγώ δεν συζήτησα ποτέ με κανέναν. Δεν νομίζω πως θα λειτουργούσε ως ριμέικ γιατί ένα από τα πράγματα που είναι σημαντικά στην ταινία είναι αυτό το επάγγελμα των ελεγκτών εισιτηρίων, που στην Αμερική δεν υπάρχει. Θα μπορούσες να τους μετατρέψεις σε αστυνομικούς του μετρό αλλά δεν είναι το ίδιο. Αυτό που τους έκανε αξιολάτρευτους ήταν το γεγονός ότι έκαναν αυτό το περίεργο επάγγελμα. Δεν είμαι σίγουρος πως η «μετάφραση» του σε αμερικάνικο έδαφος θα λειτουργούσε.
