Μιλώντας για τη «Φθινοπωρινή Σονάτα» σε μια συνέντευξή του, ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν αναφέρθηκε σε έναν κριτικό που «δεν του άρεσε η ταινία και, δυστυχώς, δεν αρέσει ούτε σε εμένα πια. Είχε γράψει το εξής: έχω την εντύπωση ότι ο κύριος Μπέργκμαν έχει αρχίσει να κάνει Μπέργκμαν. Ηταν πολύ σωστό. Η καταστροφή του Ταρκόφσκι, ήταν όταν άρχισε να κάνει Ταρκόφσκι. Ο Φελίνι των τελευταίων χρόνων, με κάποιες εξαιρέσεις, έκανε Φελίνι. Ο Μπουνιουέλ τα είκοσι τελευταία χρόνια της ζωής του απλώς έκανε Μπουνιουέλ!». Ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς, είναι δύσκολο να μη διαπιστώσει με μια κάποια πικρία ότι ο Μπέλα Ταρ έπεσε ακριβώς στην ίδια παγίδα. Ο Ούγγρος δημιουργός των δαιμονικών «Αρμονιών Του Βερκμάιστερ», ο σκηνοθέτης που γυρίζει κάθε πλάνο-σεκάνς σαν μια μικρή αποκάλυψη και κάθε του ταινία σαν μια προφητεία Αποκάλυψης, στον «Ανθρώπο Από Το Λονδίνο» απλώς έκανε Μπέλα Ταρ.

Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Οχι τόσο ότι ο 52χρονος σκηνοθέτης υπέπεσε στην ευκολία της μανιέρας, όσο ότι δεν μπόρεσε/θέλησε να προσδώσει στις προσωπικές του στυλιστικές εμμονές την απαραίτητη ελαστικότητα, ώστε να υποδεχτούν τη μυθοπλασία του βιβλίου του Ζορζ Σιμενόν, στην οποία βασίζεται η ταινία. Αντί να επιτύχουν την πολυπόθητη ώσμωση, οι δύο κόσμοι του υπαρξιακού εστετισμού και του νουάρ απλώς αλληλοεξουδετερώνονται, αφήνοντάς μας τελικά με τη ματαιωμένη ελπίδα ενός αριστουργήματος.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ