Δαίμονες φριχτοί και ήρωες στις διαστάσεις γιγάντων: το παλαιότερο αγγλοσαξονικό ποίημα έκτασης 3000 στίχων, που έγινε θρύλος στην πάροδο του χρόνου, ζωντανεύει στο «Βeowulf», το οποίο βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 22 Νοεμβρίου. Η ψηφιακά ενισχυμένη δράση και η τρισδιάστατη οπτική του Ρόμπερτ Ζεμέκις δημιουργούν ένα σοκαριστικά αληθοφανές θέαμα που χορτάσαμε και με το παραπάνω με γυαλιά 3-D Imax Cinema του Λονδίνου. Τα καρτουνίστικα είδωλα των Ρέι Γουίνστοουν, Αντονι Χόπκινς, Τζον Μάλκοβιτς, Ρόμπιν Ράιτ Πεν, Αντζελίνα Τζολί, Κρίσπιν Γκλόβερ, Μπρένταν Γκλίζον και Αλισον Λόμαν πρωταγωνιστούν σε τούτο το αιματηρό και βίαιο κινηματογραφικό διάβασμα του μύθου (ένας ήρωας των Βίκινγκ φτάνει σε αμαρτωλό βασίλειο της Δανίας για να το σώσει από την οργή του ανθρωπόμορφου δαίμονα Γκρέντελ), για το οποίο μας μίλησε ο Αντονι Χόπκινς στη συνέντευξη Τύπου των συντελεστών, που ακολούθησε την προβολή της ταινίας.
Κατά πόσο αποτέλεσε πρόκληση για εσάς να παίζετε για τις ανάγκες της τεχνολογίας που εφαρμόστηκε στην ταινία (ο ηθοποιός απομονώνεται σε ένα «κουτί» χωρίς σκηνικά);
Με ρωτάνε συχνά οι δημοσιογράφοι αν ήταν δύσκολο ή αν ήταν πρόκληση για μένα... Οχι, δεν ήταν. Μπορεί να μην φοράς κοστούμι και να μην περιστοιχίζεσαι από σκηνικά αλλά δεν είναι δύσκολο να αφήσεις τη φαντασία σου ελεύθερη. Αρχικά, μπαίνεις σε ένα τεράστιο στούντιο όπου κάνεις πρόβες μπροστά στην κάμερα και μετά πας στο γύρισμα. Οπως γίνεται συνήθως, δηλαδή, με τη διαφορά ότι δεν έχεις αντίληψη της κάμερας. Δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς συμβαίνει αλλά έχεις τη σιγουριά ότι κάποιος άλλος ξέρει τι ακριβώς γίνεται.
Πριν από τρία χρόνια είχατε πει ότι θα αποσυρθείτε από τον κινηματογράφο γιατί δεν απολαμβάνετε πια να κάνετε ταινίες. Κι όμως συνεχίσατε, αναλαμβάνοντας μάλιστα έναν ρόλο σε μια ταινία που βασίζεται σε μια μοντέρνα τεχνική...
Δεν είχα πει ακριβώς αυτό. Οι εφημερίδες γράφουν ό,τι θέλουν... Απλώς ξεκουράστηκα για ένα διάστημα. Ο λόγος που συμμετείχα σ' αυτό το φιλμ ήταν το σενάριο, το όλο εγχείρημα το οποίο βρήκα ιδιοφυές και οι ηθοποιοί που συμμετείχαν. Ενείχε ένα όραμα το πείραμα του Ζεμέκις το οποίο μπορεί να μην καταλάβαινα με τους τεχνικούς του όρους, αλλά καταλάβαινα τι σήμαινε σαν θέαμα. Πιστεύω ότι το «Βeowulf» είναι ταινία δημιουργού, από πίσω της κρύβεται μια ιδιοφυής δουλειά, στην οποία οι ηθοποιοί προσκλήθηκαν να συμμετάσχουν.
Ανάμεσα στις ασχολίες σας, βρίσκετε τον χρόνο να συνδυάζετε γυρίσματα με την αγάπη σας για τη ζωγραφική και τη μουσική;
Πάντα βρίσκω τον χρόνο. Αρχικά ήθελα να γίνω μουσικός, αλλά παρεκτράπηκα από την πορεία μου και έγινα ηθοποιός κατά λάθος. Τα τελευταία τέσσερα με πέντε χρόνια, άρχισα να γράφω πάλι και να συνθέτω κι αυτό με κρατά μακριά από τα προβλήματα, μονίμως απασχολημένο με κάτι που μου αρέσει πολύ. Παράλληλα, απολαμβάνω τη δουλειά του ηθοποιού και όποτε εμφανίζεται ένα καλό σενάριο είναι ένα ευχάριστο ταξίδι για μένα. Τώρα πια έχω τη δυνατότητα να κάθομαι και να είμαι πιο επιλεκτικός με τις δουλειές μου.
Σε μια περίοδο όπου η τεχνολογία διευρύνει ολοένα και περισσότερο τα όρια του κινηματογράφου, προς τα πού νομίζετε ότι βαδίζει το σινεμά; Θα φτάσουμε σε ένα σημείο όπου δεν θα μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα ψηφιακά εφέ από τη ζωντανή δράση;
Ολα έχουν να κάνουν με τη φυσική ροή των πραγμάτων. Από τις βωβές ταινίες πήγαμε στις ομιλούσες, από την εποχή του μαυρόασπρου κινηματογράφου στην εποχή του έγχρωμου και στο «Οσα παίρνει ο άνεμος», μετά στο «σινέραμα» και πάει λέγοντας... Το ξεχωριστό με την περίπτωση του «Βeowulf» είναι ότι, παρόλο που έγινε στο Χόλιγουντ, έχει μια έντονα ευρωπαϊκή αίσθηση. Είναι μια αγγλική ιστορία, δεν μοιάζει με αμερικανικό μπλοκμπάστερ.
Πώς ταυτιστήκατε με τον χαρακτήρα σας παίζοντας μέσα σε ένα κουτί με ειδικό κοστούμι και καλώδια ενσωματωμένα πάνω σας;
Θυμάμαι ότι η πρώτη μου σκηνή ήταν να παίξω τον Ρόθγκαρ μεθυσμένο. Ρώτησα τον Μπομπ (Ζεμέκις) πόσο μεθυσμένο με ήθελε. Απάντησε «όσο μεθυσμένος θέλεις εσύ». Μετά του πρότεινα να μιλήσω στα Ουαλικά, που είναι μια παλιά γλώσσα, και από εκεί και πέρα όλα ήταν πιο εύκολα και ξεκάθαρα.
Εκανα ό,τι ήθελα. Επειδή δεν σε απασχολεί το πώς φαίνεσαι, είσαι ελεύθερος να αυτοσχεδιάσεις και να πλάσεις τον χαρακτήρα σου. Εξάλλου, έχεις μια ιδέα του πώς φαίνεσαι από το μόνιτορ.
«ΟΓΚΟΣ» ΜΕ 40 ΚΑΜΕΡΕΣ
Ο 50άρης Ρέι Γουίνστοουν, Λονδρέζος πρωταθλητής του μποξ που ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός από την τηλεόραση, είναι ο θρυλικός Μπέογουλφ της ταινίας, ο ατρόμητος Βίκινγκ με το μυώδες σώμα. Οπως είναι ολοφάνερο, δεν υπάρχει παρά μια ανεπαίσθητη ομοιότητα στην εμφάνιση του ψηφιακού χαρακτήρα και του αληθινού ηθοποιού που τον υποδύεται, εκτός κι αν θεωρήσουμε ότι κάπως έτσι πρέπει να έμοιαζε ο Γουίνστοουν πριν από είκοσι χρόνια τουλάχιστον! Στα πρότυπα της δουλειάς του Αντι Σέρκις για το Γκόλουμ στον «Αρχοντα των δαχτυλιδιών» και τον «Κing Κong», αλλά και του Τομ Χανκς για το «Πολικό Εξπρές», ο Γουίνστοουν χάρισε τη στεντόρεια φωνή, τις κινήσεις και τις εκφράσεις του για να ζωντανέψει ο ρωμαλέος Μπέογουλφ. Η πρωτοποριακή τεχνική ονομάζεται «performance capture» («αποτύπωση ερμηνείας») και αναδεικνύει την έκφραση των ηθοποιών μέσω ψηφιακών αισθητήρων πάνω στο πρόσωπο και το σώμα τους που αποτυπώνουν τις ερμηνείες τους σε υπολογιστή. Ολη η δράση εκτυλίσσεται μέσα σε ένα «κουτί» που ονομάζεται «Ογκος» και φιλοξενεί κοντά στις 40 κάμερες.
ΑΝΤΑ ΔΑΛΙΑΚΑ
[email protected]
