Ο Μάικλ Γουιντερμπότομ δεν είναι άπειρος στην αναπαράσταση αληθινών ιστοριών με κοινωνικοπολιτικές απολήξεις. Από το «Στα Σύνορα του Κόσμου» μέχρι και το «Δρόμο προς το Γκουαντάναμο», η κάμερα του μπορεί να μην άλλαξε το ρου του «πολιτικού» σινεμά όπως το ξέραμε, αλλά αποτύπωσε τη νευρική πραγματικότητα με την αναγκαιότητα ενός εκ γενετής ακτιβιστή.

Το ίδιο και η Αντζελίνα Τζολί που ξεκίνησε την καριέρα της υποδυόμενη έναν πραγματικό χαρακτήρα στο τηλεοπτικό «Gia» κερδίζοντας βραβεία και την αφετηρία για μία οσκαρούχα καριέρα πριν αφοσιωθεί με ψυχή και σώμα σε ένα φιλανθρωπικό έργο αξιώσεων. Και είναι αλήθεια πως και οι δύο προσπαθούν για το καλύτερο στην κοινή τους απόπειρα για την αναπαράσταση μίας ιστορίας που ξεκίνησε από τα τηλεοπτικά δίκτυα του πλανήτη για να συγκινήσει και τελικά να συγκλονίσει με την τραγική της κατάληξη.

Μόνο που αφοσιωμένοι και οι δύο στην πιστή και ψύχραιμη καταγραφή της πραγματικότητας ξέχασαν να ενορχηστρώσουν τις κινήσεις τους, με αποτέλεσμα η επιτηδευμένη υποκριτική της Τζολί να μοιάζει ξένη μέσα στη βεριτέ μανιέρα του Γουίντερμποτομ, προδίδοντας τελικά και την ενημέρωση και την καταγγελία και πολύ περισσότερο το όποιο δράμα. Αφήνοντας την πραγματική τραγωδία της Περλ να παραμένει απείρως πιο κινηματογραφική και ακόμη και ως ειδησεογραφικό «λαυράκι» απείρως πιο αληθινή.

Μανώλης Κρανάκης