Ποια στοιχεία μπορούν να μετατρέψουν μια μελό ιστορία σε ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα άξιο αναφοράς λόγου; Μήπως, ένα άλογο που μασάει ψάρια, μια σχετικά κιτς ενόραση της Παναγίας και ένας φιλεύσπλαχνος χαρλεάς; Η απάντηση είναι μάλλον όχι.
Το «December Boys» μπορεί να βασίζεται στο γνωστό διήγημα του Μάικλ Νούναν, αλλά σε καμία στιγμή το φιλμ δεν καταφέρνει να πείσει ως μια αξιοπρεπή κινηματογραφική μεταφορά. Ίσα-ίσα ο Ροντ Χάρντι, μάλλον παρασυρόμενος από την μαραθώνια τηλεοπτική πορεία του, καταστρέφει τα περισσότερα αλληγορικά σημεία του σεναρίου, με κοινότυπα σκηνοθετικά τρικ που θυμίζουν μεσημεριανό σίριαλ. Η συγκίνηση φυσικά δεν προκύπτει αυθόρμητα από την αφήγηση, αλλά με σεκάνς του γνωστού στυλ «και τώρα κλαίμε», που επιβεβαιώνουν τον άγραφο κανόνα ότι τα κλισέ δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν (μάλλον κάποιους ευνόησαν).
Το μόνο θετικό σημείο στο «December Boys» είναι ο Ράντκλιφ βγάζει επιτέλους τα γυαλιά και την μπέρτα και προσπαθεί να ξεπεράσει τα ερμηνευτικά δεσμά του Χάρι Πότερ, με σχετική επιτυχία.
ΓΙΑΓΚΟΣ ΑΝΤΙΟΧΟΣ
