Ο γερμανικός κινηματογράφος γνωρίζει τα τελευταία χρόνια μια μικρή άνθηση, με μια νουβέλ-βαγκ, η οποία είναι σχετικά ασύνδετη και χωρίς αυτούσια χαρακτηριστικά. Αν θα θέλαμε να βρούμε κάποιο κοινό γνώρισμα στις νέες γερμανικές ταινίες, είναι ότι προσπαθούν να εμβαθύνουν στις ανθρώπινες σχέσεις μέσα στο καινούργιο κοινωνικό ιστό της ευρωπαϊκής χώρας, ο οποίος μεταλλάχθηκε μετά την πτώση του τοίχους. «Ο Δικός Μου Φίλος» δεν ασχολείται άμεσα με την πάλαι κραταιά Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (όπως «Οι Ζωές Των Άλλων» και το «Goodbye Lenin») και τις επιπτώσεις από την κατάρρευσή της. Ο Σίπερ τοποθετεί τρεις χαρακτήρες σε ένα σύγχρονο κενό χωροχρόνο, χωρίς παρελθοντικές αναφορές και ξετυλίγει την ταυτότητα των ηρώων του, μέσα από τις ίδιες τις καταστάσεις.
Ο Καρλ επιτυχημένο στέλεχος μιας εταιρίας αναγκάζεται να δουλέψει σε μια επιχείρηση ενοικιάσεως πολυτελών αυτοκινήτων. Εκεί συναντά τον Χανς, ένα γνήσιο τέκνο της νέας εργατικής τάξης, με τον οποίο θα γίνουν φίλοι. Η σχέση τους όμως θα δοκιμαστεί από την γοητεία μια γυναίκας...
Το φιλμ στοχεύει στις ταξικές και πολιτισμικές διαφορές της γερμανικής κοινωνίας και απεικονίζει τα προβλήματα της μοναξιάς και της αποξένωσης. Παράλληλα, ο Σίπερ βρίσκει ένα σεναριακό τέχνασμα για να «σπάσει» τα κλισέ μιας δραματουργικής αφήγησης... τα γρήγορα αυτοκίνητα. Συνδυάζει στοιχεία buddy και road movie, προσπαθώντας να παίξει με τις κινηματογραφικές φόρμες, με ένα και μόνο σκοπό. Να αναδείξει την φιλία, που στέκει σήμερα ως μια από τις λίγες εναπομείνασες αληθινές αξίες. Η απλότητα της αφήγησης σε κάποιες στιγμές κουράζει, αλλά από την άλλη πλευρά «σερβίρει» στο θεατή ένα αβίαστο συναισθηματικό φορτίο, χωρίς επιτηδευμένα δακρυσμένα κοντινά και ψυχόπονα μαρτύρια. Ο μέχρι τώρα άγνωστος γερμανός σκηνοθέτης δείχνει καλά δείγματα γραφής, ενώ ο Ντάνιελ Μπριλ πραγματοποιεί άλλη μια ερμηνεία με πολύ καλές στιγμές.
ΓΙΑΓΚΟΣ ΑΝΤΙΟΧΟΣ
