Η Sony Pictures Imageworks, προσπαθώντας να ακολουθήσει την εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία του "Ψηλά στον Ουρανό" της Pixar, παρουσιάζει το "Βρέχει Κεφτέδες", μια ταινία κινουμένων σχεδίων σε 3-D με έξυπνα ευρήματα, αστεία γκαγκς και πολλά -ίσως πάρα πολλά- μηνύματα προς παιδιά και μεγάλους. Εκεί όμως που η Pixar φαίνεται να έχει βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα σε ψυχαγωγία, τέχνη και παιδικότητα, το πόνημα της Sony Imageworks φαίνεται πιο αμήχανο, λιγότερο πρωτότυπο και σίγουρα όχι τόσο εντός zeitgeist.


Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, τα οπτικά εφέ του "Βρέχει Κεφτέδες" είναι από τα καλύτερα που έχουμε δει τελευταία, διαθέτοντας εκπληκτική καθαρότητα και εφαλτήρια που σαφώς προσφέρονται για μεγαλειώδες θέαμα: ποτέ άλλοτε σκηνές καταστροφής δεν υπήρξαν τόσο ευρηματικές - ούτε τόσο λαχταριστές. Οι τεράστιες μπριζόλες που ανοίγουν ρήγματα, οι ανεμοστρόβιλοι από σπαγκέτι και τα δολοφονικά κοτόπουλα κλέβουν τόσο το γέλιο όσο και το θαυμασμό, παρωδώντας τις αναρίθμητες disaster movies και τα κλισέ τους. Την ίδια στιγμή, όλες οι ερμηνείες φωνής είναι εξαιρετικές, με κορυφαία εκείνη του Τζέημς Κάαν, στο ρόλο του συναισθηματικά ανεπαρκή πατέρα του Φλιντ.


Ωστόσο, οι πρωτάρηδες στον κινηματογράφο Φιλ Λορντ και Κρίστοφερ Μίλερ, όσο καλή δουλειά κι αν έκαναν στο "How I Met Your Mother", εδώ φαίνεται να προσπαθούν υπερβολικά, θέλοντας σε κάθε σκηνή να αποσπάσουν το γέλιο και το χειροκρότημα χωρίς να πετυχαίνουν πολλές φορές ούτε το ένα ούτε το άλλο. Οι ηθικοπλαστικές αποχρώσεις του σεναρίου γίνονται ενοχλητικές για το ενήλικο κοινό, που έχει ήδη νιώσει στο πετσί του, με απόλυτα πραγματικό τρόπο τις συνέπειες του ζην εν αφθονία.


Φ.Β.