"Ξέρω," λέει ο Μάικλ Τζάκσον απευθυνόμενος στο συνεργείο του κατά τη διάρκεια μιας από τις κινηματογραφημένες πρόβες για τη σειρά συναυλιών που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ στο O2 Arena του Λονδίνου, κατανοώντας πως ακόμα βρίσκονταν μακριά από την τελειότητα. "Τουλάχιστον παίρνουμε μια ιδέα." Είναι αυτό ακριβώς που προσφέρει το αναπάντεχα ανθρώπινο, καλοφτιαγμένο και ομολογουμένως συγκινητικό ντοκιμαντέρ. Μια ιδέα. Για το show που δε θα δούμε ποτέ, για τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από τον τίτλο του Βασιλιά της Ποπ. Κομμένο και ραμμένο με δεξιοτεχνία και αγάπη από τον ενορχηστρωτή του show, τον βραβευμένο χορογράφο και σκηνοθέτη Κένι Ορτέγα ("High School Musical", "Οικογένεια Γκίλμορ"), το "This Is It" προσφέρει μικρές ματιές στον άνθρωπο Τζάκσον όσο και υπονοεί το (ακόμα παρόν) ερμηνευτικό του μεγαλείο.
Στο υλικό (που ποτέ δεν είχε σκοπό να γίνει θέαμα δημόσιο), ο Μάικλ μεγαλουργεί χωρίς να μοιάζει να προσπαθεί καν. Κυλάει με ευκολία από τη μία κίνηση στην άλλη, αφήνοντας περιστασιακά μόνο τον εαυτό του να παρασυρθεί σε αληθινή επίδειξη δυνάμεων, και τότε ακόμα να το μετανιώνει ("Πρέπει να κρατήσω τη φωνή μου," λέει) αφού με παιδική ευγένεια και αφέλεια παρακάμπτει τις ειλικρινείς εκδηλώσεις λατρείας των γύρω του ως κάτι αχρείαστο. Σα να αισθάνεται πως δεν κάνει τίποτα το ιδιαίτερο. Η τελειομανία του είναι σαφής, μέσα από μικρά αποσπάσματα διαλόγων, από μια νότα που δεν τον ικανοποίησε, από ένα σόλο που δεν αγγίζει την απόλυτη κορύφωση, από μια παύση που δεν έχει την απαιτούμενη αίσθηση. Όταν ο Ορτέγα τον βάζει να δοκιμάσει κατά πόσο είναι ασφαλής ένας γερανός, σηκώνοντάς τον στο ελάχιστο ύψος του, ο Τζάκσον με αθώο νάζι του χαμογελά: "Αφού ξέρεις οτι θα σου ζητήσω να το σηκώσεις όσο ψηλά φτάνει."
Και όσο κι αν το "This Is It" δίνει σε όσους αγάπησαν τον Μάικλ Τζάκσον ένα τελευταίο πορτρέτο του Βασιλιά όσο ήταν ακόμα ζωντανός, είναι αυτή ακριβώς η τελειομανία του που με κάνει να πιστεύω πως αν ήταν στο χέρι του, δε θα άφηνε ποτέ ανοιχτό αυτό το παράθυρο σε ένα ατελές κομμάτι του (μουσικού και μη) εαυτού του. Όμως αυτοί είναι ρομαντισμοί που δεν ταιριάζουν σε έναν κόσμο όπου ο πρόεδρος της εταιρείας AEG (που διαχειρίζεται τα δικαιώματα του υλικού μετά το θάνατο του Τζάκσον) δηλώνει πως "Ο Μάικλ ήταν παρτενέρ μας στη ζωή, και τώρα θα είναι παρτενέρ μας στο θάνατο..." Είναι τέτοιες δηλώσεις, και η βιασύνη που έφερε το πρότζεκτ στις αίθουσες όπως-όπως για το Halloween, που μας έκανε να περιμένουμε ένα προϊόν προορισμένο καθαρά για εκμετάλλευση, φτηνιάρικο και μακάβριο.
Προς τιμήν όσων ενεπλάκησαν, το τελικό αποτέλεσμα δεν αμαυρώνει καμία μνήμη και δεν μοιάζει με τη στυγνή εκμετάλλευση που ίσως είναι. Ο Μάικλ Τζάκσον του "This Is It" δεν μοιάζει ετοιμοθάνατος, και δεν υπάρχουν πουθενά στοιχεία που να κλείνουν το μάτι σε ό,τι επρόκειτο να συμβεί, σα να ήταν εξώφυλλο ταμπλόιντ εφημερίδας. Το ντοκιμαντέρ προσφέρει αληθινά ό,τι περισσότερο θα μπορούσε, παρουσιάζοντας όλο το περιφερειακό υλικό που είχε δημιουργηθεί για το show (το βίντεο-συμπλήρωμα του Thriller σε 3-D θα έριχνε σαγόνια στο πάτωμα), σκηνές από τις οντισιόν των χορευτών, λίγα λόγια και σημαντικά από όλους τους περιφερειακούς παίχτες, και τον μεγάλο τον ίδιο ερμηνευτή στο επίκεντρο, να μας εντυπωσιάζει για μια τελευταία φορά. Όλο το πακέτο, ένα αληθινό δώρο σε όλους τους φαν του φαινομένου Τζάκσον. Είπαμε. Τουλάχιστον παίρνουμε μια ιδέα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
