Ανάμεσα στο απομονωμένο ξενοδοχείο Όβερλουκ της θρυλικής «Λάμψης» και το σλοβένικο πανδοχείο του «Hostel» έχουν μεσολαβήσει 27 χρόνια ιλιγγιώδους παρακμής των ταινιών τρόμου. Από τους υποβλητικούς διαδρόμους του πρώτου στο ευτελές σόου φρίκης του δεύτερου, το είδος πραγματοποίησε κάποια στιγμή μια αβυσσαλέα βουτιά στην πορνογραφία. Η δωρεάν βία και το εύκολο σοκ έγιναν αυτοσκοπός.

Σημειώνοντας την εξαίρεση, το «1408» εμφανίζεται σε ένα καλοκαίρι όπου στις αίθουσες μεσουρανούν οι επιδείξεις βασανιστηρίων του «Hostel 2» και του «Captivity», για να θυμίσει στο κοινό ότι ο τρόμος σήμαινε κάποτε πολλά περισσότερα. Η ταινία, φυσικά αποτελεί ένα επισκεπτήριο γνώριμων θεματικών. Βασίζεται, άλλωστε, σε διήγημα του Στίβεν Κινγκ, μαέστρου στο λογοτεχνικό déjà vu.

Για τη μιάμιση ώρα που διαρκεί, όμως, το φιλμ τοποθετεί αρκετά αποτελεσματικά το μοτίβο του στοιχειωμένου σπιτιού στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου, φυλακίζοντας μέσα τους τον ιδανικό ήρωα: έναν δύσπιστο ρασιοναλιστή που βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος με το πλήρες παράλογο. Ο σκηνοθέτης μετατρέπει το δωμάτιο σε ζωντανό σκηνικό, όπου κάθε αντικείμενο αποκτά χαρακτήρα απειλής. Μπορεί να το παρακάνει με το οπτικοακουστικό ντελίριο που στήνει, σε μεγάλο βαθμό εντούτοις σε πείθει να το παραβλέψεις, επειδή ανατρέχει στις χαμένες αρετές της ατμόσφαιρας, του προσεκτικού χτισίματος της αγωνίας, του έξυπνου παιχνιδιού με το διφορούμενο.

Το «1408» προσπερνά γρήγορα το βλέμμα, γιατί ενδιαφέρεται να δουλέψει ύπουλα τη διαδρομή του προς το μυαλό σου. Εκεί όπου φωλιάζει πάντα ο πραγματικός τρόμος...

ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ