Στα 94 λεπτά που γεφυρώνουν τα δύο πανομοιότυπα (;) πλάνα της τρίτης ταινίας στη σειρά «Κωμωδίες Και Παροιμίες» του Ρομέρ (είχαν προηγηθεί η «Γυναίκα Του Αεροπόρου» και «Ο Τέλειος Γάμος»), κάτι θα έχει συμβεί κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του ήλιου, κάτι σαν δολοφονία από περίστροφο με σιγαστήρα. Μην αισθανθείτε ενοχές, θα ήταν αδύνατο να ακούσετε την εκπυρσοκρότηση εν μέσω της τυπικά «ρομερικής» λογοδιάρροιας που εξασκούν άψογα οι ξαναμμένοι παραθεριστές - πρωταγωνιστές.

Και η Πολίν; Ποια είναι η θέση μιας 16χρονης σε έναν αστικό θίασο ακούσια μεταμορφωμένο σε θέαμα της Commedia dell Arte; Μα πρόκειται για το θύμα του εγκλήματος, θα απαντούσε ο Ρομέρ, απαράμιλλα ευαίσθητος ηθικολόγος και βασανιστικά οξυδερκής ανατόμος της ανθρώπινης μικρότητας - εάν τουλάχιστον το γαλλικό τακτ τού επέτρεπε να ομολογήσει απερίφραστα ότι υπήρξε έγκλημα. Στο δικό του σύμπαν των αφηγηματικών ημιτονίων, προτιμά να εγκλωβίσει τον θάνατο της αθωότητας μεταξύ βελούδινων ψευδών φθινοπωρινής νυκτός και δύο φαινομενικά όμοιων πλάνων. Που τελικά δεν είναι πανομοιότυπα, ακόμα κι αν τη σταγόνα αίματος που πρόλαβε να στάξει δεν την βλέπει ούτε ο ήλιος.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ