Μέσα στην καλοκαιρινή λαίλαπα καταιγιστικών blockbuster με πειρατές, υπερήρωες και μπάτσους που καταδιώκουν τρομοκράτες, το «Mr. Brooks» καταφτάνει στις ελληνικές αίθουσες με την προσδοκία να προσφέρει κάτι το διαφορετικό. Και η αλήθεια είναι ότι το καταφέρνει με έναν απροσδόκητο τρόπο...
Παρακολουθώντας το τρέιλερ, το φιλμ του Μπρους Έβανς (σεναριογράφος του «Στάσου Πλάι Μου») δίνει την εντύπωση ενός σοβαροφανούς ψυχολογικού θρίλερ- όχηματος φτιαγμένο για την «ανάσταση» των ξεπεσμένων σταρ Κέβιν Κόστνερ και Ντέμι Μουρ. Στην πραγματικότητα όμως, από το πρώτο έως το τελευταίο πλάνο, το φιλμ είναι ένας συνδυασμός θρίλερ που θυμίζει Ντε Πάλμα και μαύρης κωμωδίας με έντονο το camp στοιχείο. Ο Κέβιν Κόστνερ υποδύεται τον Ερλ Μπρουκς, πετυχημένο βιομήχανο, ο οποίος όμως βασανίζεται από το σατανικό alter ego του (Γουίλιαμ Χαρτ) και ενδίδει στην «κακή» συνήθεια του παρελθόντος, να σκοτώνει τυχαία επιλεγμένους ανθρώπους, ικανοποιώντας την αρρωστημένη του εμμονή.
Το εύρημα της διχασμένης προσωπικότητας δίνεται οπτικά με την αντιπαράθεση των δύο ηθοποιών σαν εξωτερικό μέρος της πλοκής- φαντασίωση του Κόστνερ, ένα τρικ που στην αρχή ξενίζει κάπως, αλλά τελικά αποδεικνύεται άκρως λειτουργικό. Οι σκηνές μεταξύ τους είναι αυτές που εκφράζουν καλύτερα τον διαστροφικό χαρακτήρα του φιλμ, με την συγκρατημένη εκφραστικότητα του Κόστνερ να έρχεται αντιμέτωπη με την διαβολικά σπιρτόζικη ερμηνεία του Γουίλιαμ Χαρτ. Το στοιχείο που αφαιρεί πόντους από το συνολικό αποτέλεσμα είναι το δαιδαλώδες σενάριο, που μπλέκει με πολλές και συχνά αχρείαστες υποπλοκές. Αν και η ιστορία με τον μάρτυρα της δολοφονίας αποτελεί ένα διακριτικό σχόλιο για την σημερινή ηδονοβλεπτική κοινωνία , όλα τα υπόλοιπα (τα προβλήματα της macho- αστυνομικού Ντέμι Μουρ, οι περιπέτειες της κόρης του Μπρουκς) φορτώνουν «επικίνδυνα» το φιλμ και το όλο εγχείρημα βαδίζει σταδιακά εκτός ελέγχου. Παρόλα αυτά, ο σκηνοθέτης διασώζει το υλικό του, με το να μην προδίδει τον «ιδιότυπο» χαρακτήρα της ταινίας και χωρίς κυρίως να καταφεύγει σε εύκολα και ηθικοπλαστικά μονοπάτια.
Τελικά, είναι η αντιπαράθεση του σοβαροφανούς με του αστείου, της φτηνής ψυχοπαθολογίας με κάποια «σοβαρά» μηνύματα που κάνουν το φιλμ κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει και στον Κέβιν Κόστνερ, ο οποίος επιστρέφει σε φόρμα στον ρόλο του βασανισμένου αντι-ήρωα, δείχνοντας ικανός να ξεπεράσει τα συνεχή (με εξαίρεση το γουέστερν «Open Range») φιάσκα στην μετά-«Υδάτινος Κόσμος» περίοδο της καριέρας του. Είναι και αυτό το φινάλε- κλείσιμο του ματιού στα θρίλερ του Μπράιαν Ντε Πάλμα ( «Κάρι», «Προετοιμασία Για Έγκλημα»), σαν κερασάκι στην τούρτα, που εκπλήσσει ευχάριστα...
ΝΩΝΤΑΣ ΜΕΡΜΙΓΚΗΣ
