Ενας πατέρας, μία οδηγός ηλικιωμένων, ένα κοριτσάκι, δυο αγοράκια στο Ιντερνετ. Ολοι τους μόνοι. Ή μήπως όχι;
Ενα χρυσόψαρο μέσα σε μια σακούλα νερό ξεκινά το ταξίδι του στην οροφή του αυτοκινήτου μιας οικογένειας που ξέχασε να το βάλει μέσα. Η Κριστίν, οδηγός ηλικιωμένων και φιλόδοξη video artist παρακολουθεί με κομμένη ανάσα την πορεία του αυτοκινήτου, αλλά δεν μπορεί να κάνει πολλά. Αν τους ειδοποιήσει, θα φρενάρουν και η σακούλα θα πέσει στον δρόμο. Μπαίνει μπροστά τους και κόβει σιγά - σιγά ταχύτητα. Ο οδηγός ενός άλλου αυτοκινήτου κάνει το ίδιο από πίσω. Κάποιος άλλος από το πλάι. «Τώρα τουλάχιστον το χρυσόψαρο ξέρει ότι το περνάμε όλοι μαζί αυτό».
Αν η ζωή είναι μία επικίνδυνη, όσο και καρμική πορεία με το αυτοκίνητο, ή μια βόλτα ενός ζευγαριού από το ένα τετράγωνο στο άλλο, τότε το μόνο που μπορούμε να ονειρευόμαστε είναι ότι κάποιοι «την περνάνε μαζί μας». Οτι κάποιους αγγίξαμε και σε κάποιους επιτρέψαμε να μας αγγίξουν. Να δουν πόσο φρικιά είμαστε στην πραγματικότητα, αλλά να μην τους πειράζει. Γιατί το ίδιο είναι και εκείνοι.
Τα τελευταία χρόνια, πολλοί αποκαλούσαμε μία ταινία δείγμα «αμερικανικού ανεξάρτητου σινεμά», απλά όταν ήταν χαμηλού προϋπολογισμού. Το κόντρα στις διδαχές του Χόλιγουντ όραμα, η φρέσκια ματιά στη φόρμα και κυρίως το ρίσκο του να πειραματιστείς με τα όρια του θεατή και το πώς έχει συνηθίσει να του αφηγούνται ιστορίες φαινόταν μία υπόθεση που είχε τελειώσει εδώ και μία δεκαετία. Μέχρι που ήρθε η Μιράντα Τζουλάι και με ακριβοθώρητη αυτοπεποίθηση περπάτησε στο τεντωμένο σκοινί των ισορροπιών: από τη μία, ιδιοσυγκρασιακοί, αταίριαστοι χαρακτήρες σε παράδοξες στιγμές της ζωής τους και από την άλλη ένα αόρατο, εύθραυστο όσο και μαγικό θεματικό νήμα, αυτό της ανάγκης επικοινωνίας, αποδοχής, αγάπης. Οσο η Τζουλάι θριαμβεύει στα σημεία όπου σεναριακά και σκηνοθετικά αυτό το αλλοτινό σύμπαν αντι-ηρώων γίνεται πιο οικείο, αποκαλύπτεται ποιους τελικά αφορά η ταινία. Εμένα, εσένα και όλους όσους γνωρίζουμε...
ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ
