Ενας εξηντατριάχρονος άντρας αργοπεθαίνει σε ένα φορείο γιατί κανένα νοσοκομείο δεν μπορεί να τον δεχτεί.

O κ. Λαζαρέσκου ζει μόνος του σε ένα διαμέρισμα με μοναδική συντροφιά τρεις γάτες και το αλκοόλ. Ο κ. Λαζαρέσκου δεν αισθάνεται καλά και καλεί το ασθενοφόρο. Η ταινία ξεκινάει στο σημείο αυτό και παρακολουθεί εξονυχιστικά τη σταδιακή του πτώση προς το θάνατο, καθώς κανένα νοσοκομείο δεν μπορεί να τον δεχτεί.

Μια ταινία που σέρνεται από το φορείο στο ασθενοφόρο και από το αναπηρικό καροτσάκι στον αξονικό τομογράφο. Μια καταγραφή σε πραγματικό χρόνο, με την κάμερα στο χέρι και μοναδικό σάουντρακ τη βουή των δρόμων και των νοσοκομείων. Ενα ντοκιμαντέρ καταγγελίας; Θα μπορούσαμε να περιγράψουμε την ταινία του Πουίου σαν μια ντοκιμενταρίστικη καταγγελία για το σύστημα υγείας στη Ρουμανία (και όχι μόνο), για την αναίτια γραφειοκρατία, το ανεπαρκές προσωπικό, την έλλειψη πρόνοιας για τους ηλικιωμένους, κ.ά. Ο Πουίου όμως δεν κάνει ρεπορτάζ για τις ειδήσεις και εδώ ας σημειώσουμε μια λεπτομέρεια: το μεσαίο όνομα του κ. Λαζαρέσκου είναι Dante (Δάντης). Η οδύσσεια του κ. Λαζαρέσκου από νοσοκομείο σε νοσοκομείο εξελίσσεται έτσι σε μια εφιαλτική ξενάγηση στην απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινης υπάρξης λόγω γηρατειών.

Ωστόσο, «η Οδύσσεια Του Κυρίου Λαζαρέσκου» δεν είναι ούτε ένα μεταφυσικό δοκίμιο για το θάνατο και ο Πουίου αποφεύγει σθεναρά τους συναισθηματισμούς και τις έκδηλες μεταφυσικές ανησυχίες. Η ακριβής, οδυνηρή καταγραφή ενός ανθρώπου που κυλάει προς το θάνατο υπό τα εξεταστικά βλέμματα δεκάδων αγνώστων και με τη συνοδεία αμέτρητων ακατανόητων ιατρικών όρων μας αρπάζει από το χέρι για να μας περάσει από το χώρο της κοινωνικής καταγγελίας στη μεταφυσική σπουδή για τη μοναξιά του θανάτου και να μας οδηγήσει τελικά στην πιο ανηλεή ανθρώπινη ασθένεια: την αδιαφορία.

Κωνσταντίνος Κοντοβράκης