Δύο αδέλφια παραμυθιάζουν τον κόσμο για τις ικανότητές τους ως κυνηγοί μαγισσών, μέχρι που παγιδεύονται από μια πραγματική μάγισσα.

Εντάξει, οι Γκριμ δεν είναι το «Μπραζίλ», οι «12 Πίθηκοι» ή Ο «Βασιλιάς Της Μοναξιάς». Δεν είναι όμως ούτε ο «Αλέξανδρος», «Η Εκδίκηση Των Σιθ», «Το Νησί», ή οποιοδήποτε άλλο... όραμα κάποιου φιλόδοξου σκηνοθέτη-«δημιουργού». Ναι, σίγουρα, δεν έχουν ούτε ίχνος σοβαρότητας (γεγονός που μπορεί να κουράσει), ο πρόλογος τους φαντάζει... αφύσικα σύντομος και απότομα κομμένος, ο ρόλος του Στορμάρε είναι αδικαιολόγητα και υστερικά, καρτουνίστικος και υπάρχουν και ορισμένες σκηνές οι οποίες δεν λειτουργούν καθόλου. Από την άλλη, όμως, (και παρά τις έντονα παρεμβατικές πιέσεις που δέχθηκαν από τους αδελφούς Γουάινσταϊν της παραγωγού Miramax) διαθέτουν ολοφάνερα το εκλεκτικό ευρωπαϊκό χιούμορ και την πληθωρικά οπτικοποιημένη, ιδιοσυγκρασιακή φαντασία του Γκίλιαμ, καθώς και μια αξιοζήλευτη ομάδα ηθοποιών που σαφώς χαίρονται τους ρόλους τους και είναι απολαυστικοί. Με πλοηγούς τους τελευταίους, το φιλμ αναμετράται με τα αρχετυπικά παραμύθια, τα σατιρίζει, τα ανατρέπει και τα αναδομεί, ενώ παράλληλα αναζητά τις αιτίες γέννησής τους και τη σχέση τους με την ελπίδα για αθανασία. Κι όλα αυτά με σαρκασμό (και αυτοσαρκασμό) που τσακίζει κόκαλα.

Ιωάννα Παπαγεωργίου