Προβάροντας τους γαμήλιους όρκους του, ένας νεαρός κάνει άθελά του πρόταση γάμου σε μια... νεκρή νύφη.

Δώδεκα χρόνια μετά τον «Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη», με παρόμοιο στιλ stop-motion animation, με την ίδια αίσθηση του μακάβριου σε συνδυασμό με χιούμορ και δόσεις μιούζικαλ, ο σκοτεινός κόσμος του Μπάρτον επέστρεψε. Οι όποιες συγκρίσεις, όμως, καλό είναι να σταματήσουν εδώ. Ο Μπάρτον, σε συνεργασία με τον Μάικ Τζόνσον, αναλαμβάνει εδώ όχι μόνο τον ρόλο του παραγωγού μα και του σκηνοθέτη, αναπτύσσοντας μια ρωσοεβραϊκή παραδοσιακή ιστορία σε ταινία animation. To τραγικό σύμβολο της νύφης που χάνει βίαια τη ζωή της λίγο πριν το γάμο της και ενταφιάζεται με το νυφικό της δεσπόζει σε μια κινηματογραφική ιστορία που, παραδόξως για το θέμα της, εμπλουτίζεται με επιτυχημένους κωμικούς χαρακτήρες, ολοζώντανα τραγούδια και μια ειρωνικά μακάβρια εικόνα ενός κάτω κόσμου θεαματικά πιο «ζωντανού» κι αισιόδοξου από τα σκοτεινά και υποκριτικά «επάνω διαμερίσματα». Ο κεντρικός ήρωας, ο Βίκτορ, δικαίως διχάζεται ανάμεσα στην πρόσκαιρη ιδέα της ζωής στον επάνω κόσμο και τον γάμο συμφέροντος με την κατά τα άλλα συμπαθέστατη Βικτόρια και στα εμφανώς περισσότερα θέλγητρα της αιώνιας -και πιο αληθινής- ζωής του κάτω κόσμου αλλά και της γοητευτικής, αθεράπευτα ρομαντικής νύφης-σκελετού. Ο θεατής, καλείται να επιλέξει αδιαμαρτύρητα τον δεύτερο. Με επιβλητικά γοτθικό περιβάλλον, χαρακτήρες σχεδιασμένους και φωνητικά ερμηνευμένους στην εντέλεια αλλά και μια ιστορία που συγκινεί και κρατά το ενδιαφέρον ως το τελευταίο λεπτό, η «Νεκρή Νύφη» ανάγεται στο πιο πρόσφατο αριστούργημα του κινηματογραφικού animation - και όχι μόνο. Η ίδια η ιστορία δεν αφήνει πολλά περιθώρια για πολύ χιούμορ και αστεία, μπορεί όμως και βγάζει αληθινό συναίσθημα, έστω και σ' εκείνους που πιστεύουν ότι οι ιστορίες αυτές είναι μόνο θρύλοι, ενώ οι σινεφίλ αναφορές αποτελούν «κουίζ» για τους ενδιαφερόμενους κινηματογραφόφιλους (όπως για παράδειγμα ο χαρακτήρας του σκουληκιού, του οποίου το πρόσωπο αλλά και η φωνή παραπέμπουν στον κλασικό καρατερίστα ηθοποιό Πίτερ Λόρε ή η χορογραφία των σκελετών, που αντιγράφει φιγούρες από την κλασική μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney The «Sceleton Dance» (1929). Τεχνικά και τεχνολογικά, το stop-motion animation και οι ατσάλινες μαριονέτες επιδεικνύουν και αποδεικνύουν την εξέλιξη στο είδος αλλά και τον προσωπικό ζήλο των συντελεστών της ταινίας στη δημιουργία ενός νέου κινηματογραφικού καλλιτεχνήματος. Αυτό το κομμάτι ξεκίνησε με μια παράκληση και κλείνει με μια συμβουλή, απευθυνόμενη προς τον υποψήφιο θεατή της ταινίας. Να μην περάσει την είσοδο της αίθουσας γεμάτος προκαταλήψεις, σχετικές με τον υψηλό πήχη που σήκωσε η προγενέστερη ταινία, αλλά και με αυτές που προκαταβάλλουν πως η «επόμενη» ζωή θα είναι χειρότερη μόνο και μόνο γιατί στην παρούσα έχουμε σάρκα, οστά και ανάσα. Η «Νεκρή Νύφη» θα κάνει τους περισσότερους να σκεφτούν ή και ν αναθεωρήσουν- και για τα δυο σημεία. Τουλάχιστον αξίζει την προσπάθεια.

Κατερίνα Ανδρεάκου