Ας το ξεκαθαρίσω από την αρχή: όσοι είχαν λατρέψει την τριλογία του «Αρχοντα των Δακτυλιδιών» θα ενθουσιαστούν με τον King Kong. Η επιτυχημένη συνταγή επαναλαμβάνεται πάνω σε απλά αφηγηματικά σχήματα και η ψηφιακή μαγεία ξεπερνά τον εαυτό της.

Στην πραγματικότητα ο πρώτος «King Kong» (του 1933) είναι μια ταινία που, στις δικές μας γενιές, ανασύρει μια ιδιότυπη παιδική νοσταλγία, αφού όλοι μας τον είδαμε όταν ήμασταν παιδιά. Ετσι ο Πίτερ Τζάκσον προσεγγίζει τη δική του εκδοχή με μια παιδική καθαρότητα- κάπου ανάμεσα στο όνειρο και τη βιαιότητα της υπέρβασής του.

Τα θέματα είναι βέβαια γνωστά: η αιώνια μάχη του ανθρώπου με τη φύση, ο έρωτας του άσχημου αρσενικού με το υπέροχο θηλυκό, η εξαντλητική, αλλά και καθαρτήρια δύναμη της ομορφιάς και η εξουσία του έρωτα. Ο υπερφυσικός γορίλας, βγαλμένος από το μυθολογικό παρελθόν, εισβάλλει στο παρόν για να το εκτρέψει από την πραγματικότητα, επαναφέροντας τα πάντα σ' έναν χώρο θρύλων.

Μένοντας πιστός στην αρχική ιστορία των Μέριαν Κούπερ και Εντγκαρ Γουάλας, ο Τζάκσον επιμένει στην ψηφιακή υπεροχή της δικής του εταιρείας εφέ. Η Νέα Υόρκη, το νησί της νεκροκεφαλής και τα προϊστορικά τέρατα έχουν κατασκευαστεί σε υπολογιστές και το αποτέλεσμα είναι τέλειο.

Τέλειος είναι και ο ίδιος ο «Κινγκ Κονγκ», δουλεμένος πάνω στον Αντι Σέρκις - το Γκόλουμ του Αρχοντα- κι έτσι ο ψηφιακός γορίλας καταθέτει μια πολύ καλή ερμηνεία.

Δράση εντυπωσιακή και φινάλε μοναδικό, σαν έκρηξη σπάνιων αισθημάτων. Κι όταν όλα θα έχουν πια τελειώσει, η πραγματικότητα επιστρέφει στο επίπεδο της παιδικής κάθαρσης. Μήπως τελικά είμαστε μπροστά σε μια νέα κλασική ταινία;

ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ