ΟΣΟΙ ΤΥΧΕΡΟΙ ΠΕΤΥΧΑΝ ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΚΚΡΙΣΗ «ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗΣ» ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΙΔΑΝ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΙΘΟΥΣΑ. ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΣ ΚΑΤΑΦΥΓΟΥΝ ΣΤΟ ΠΛΗΣΙΕΣΤΕΡΟ ΒΙΝΤΕΟΚΛΑΜΠ...
ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΜΠΥ ΕΚΣΙΕΛ
Στα 1975, οι Στέισι Περάλτα, Τόνι Αλβα και Τζέι Ανταμς, 18χρονα παιδιά διαλυμένων φτωχοοικογενειών, δεν τρέφουν ψευδαισθήσεις για το μέλλον τους στη μικρή Βενετία της Καλιφόρνιας. Παρ όλα αυτά, τέτοια είναι η ενέργεια και η φαντασία τους, ώστε μ ένα σανίδι και τέσσερα ροδάκια μπορούν να μετατρέψουν στη στιγμή την άσφαλτο σ' έναν αχανή παιχνιδότοπο. Οι ξένοιαστοι καβαλάρηδες της μετα-χίπικης γενιάς έχουν ο καθένας κι από ένα σκέιτμπορντ στα χέρια: η αίσθηση του ανέμου, του ανοιχτού ορίζοντα, της ελευθερίας, η σιγουριά ότι έχεις ανά πάσα στιγμή το μέσο να ξεφύγεις από όσα σε καταπιέζουν και σε κατευθύνουν.
Οι τρεις τους, μαζί με έναν φίλο τους από τις πλούσιες συνοικίες, θα συντονίσουν τα ταλέντα τους με τη βοήθεια ενός πρώην σέρφερ και τώρα πια ιδιοκτήτη τοπικού καταστήματος αθλητικών ειδών. Θα οργανωθούν ως Zephyr Team, θα διακριθούν σε συνοικιακούς αγώνες και, ύστερα από τις πρώτες τους επιτυχίες, θα διασπαστούν σε μονάδες, για να δοκιμαστεί ο καθένας στις προσωπικές του φιλοδοξίες μέσα από τους μηχανισμούς του μάρκετινγκ και της κατασκευής ειδώλων. Η παγίδα της δημοσιότητας τους στερεί τη φιλία, την ενότητα, τις νεανικές τρέλες, την ελευθερία που οι ίδιοι βρέθηκαν κάποια στιγμή να εκφράζουν, τους χρησιμεύει όμως ως εργαλείο ενηλικίωσης και συνειδητοποίησης, ως μάθημα για την μετέπειτα -κοινή ξανά- πορεία τους. Το φαινομενικά ασήμαντο παιχνίδι θα μετατραπεί σ' ένα περίτεχνο άθλημα και οι ίδιοι θα μείνουν στην ιστορία ως οι απόλυτοι skate punks.
Τούτο το αυθεντικό χρονικό ο ίδιος ο Περάλτα ανέλαβε να το μετατρέψει σ' ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ (το απρόβλητο εδώ, αν και τιμημένο με Οσκαρ Dogtown And Z-Boys) πριν το επεξεργαστεί ως σενάριο για φιξιόν και προσελκύσει το ενδιαφέρον επίδοξων (όπως ο Φρεντ Ντερστ των Limp Bizkit) ή ονομαστών σκηνοθετών (όπως ο Ντέιβιντ Φίντσερ). Τελικά, το ανέλαβε η Κάθριν Χάρντγουικ, η έμπειρη στα εφηβικά άγχη σκηνοθέτις των Δεκατριών, ικανή να βγάζει χαρακτήρες μέσα από μία μισοντοκιμενταρίστικη αισθητική, αλλά φανερά αμήχανη τούτη τη φορά, ειδικά στις ισορροπίες της ανάμεσα στο προσωπικό και το γενικό.
Ο λόγος; Εδώ δεν έχει να χειριστεί ένα προβληματικό σπιτικό, όπως στο Δεκατριών, αλλά τουλάχιστον τέσσερα (χωρίς να υπολογίζουμε τον πολύ υπολογίσιμο χαρακτήρα του μαγαζάτορα- μάνατζερ, εκφραστή της γέφυρας ανάμεσα σε δύο γενιές, τον οποίο υποδύεται με «μαστούρικη» ακρίβεια ο Χιθ Λέτζερ). Παρ όλα αυτά, αλλά και την κλισεδιάρικη «based on a true story» ροή της, η ταινία εύστοχα «μαζεύεται» στο δεύτερο μισό της στον Τζέι: τον πιτσιρικά με τον οποίο από την αρχή φάνηκε η κάμερα να ταυτίζεται, μέσα από τις υπερκινητικές (πάντα προς τα εμπρός) υποκειμενικές λήψεις της και τα εμφατικά κοντινά στο πρόσωπό του.
if you like this...
...Θυμήσου τον Μάικλ Τζέι Φοξ προ-Πάρκινσον, να πετάει με το σκέιτμπορντ του και μεταφορικά στο BACK ΤΟ ΤΗΕ FUTURE (1985, περιοχής 2, Odeon) και κυριολεκτικά στο BACK ΤΟ ΤΗΕ FUTURE ΙΙ (1989, περιοχής 2, Οdeon).
...Αναζήτησε στην Ελλάδα, μονάχα σε βιντεοκασέτα, το Gleaming The Cube (1989), που θέλει τον Κρίστιαν Σλέιτερ να εκδικείται τους δολοφόνους του υιοθετημένου αδελφού του με μοναδικό όπλο ένα σκέιτμπορντ.
...Ψάξε να παραγγείλεις από το διαδίκτυο, αν η σινεφιλία σου συναγωνίζεται την αρρώστια σου με το άθλημα, το ντοκιμαντέρ του Στέισι Περάλτα DOGTOWN AND Z-BOYS (2001, περιοχής 1, SONY PICTURES), του οποίου το LORDS OF DOGTOWN αποτελεί βασικό ριμέικ.
ΚΑΘΡΙΝ ΧΑΡΝΤΓΟΥΙΚ - LΑDΥ OF DΟGΤΟWΝ
ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΘΕΝ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ «ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ» ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΤΟΥΣ
«Μεγάλωσα στον ποταμό Ρίο Γκράντε. Για μένα ήταν καθημερινό παιχνίδι να πηδάω από λόφους, να γλιστράω σε μπουριά, να κάνω θαλάσσιο σκι, σέρφινγκ, σανίδα στο χιόνι. Μου αρέσει η περιπέτεια. Αλλωστε, και το ΔΕΚΑΤΡΙΩΝ ήταν μία ταινία δράσης, με τον δικό του τρόπο».
ΓΙΑ ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΓΥΡΙΣΜΑΤΩΝ
«Εχασα την ισορροπία μου και έπεσα σε μία άδεια πισίνα. Για δύο λεπτά έχασα πλήρως τις αισθήσεις μου. Ολοι νόμιζαν πως ήμουν νεκρή. Οταν συνήλθα, τόσο οι ηθοποιοί, όσο και οι σκέιτερ που συμμετείχαν ως κομπάρσοι με ειρωνεύτηκαν: Τώρα ξέρεις πώς είναι- και μου είπαν πως ήμουν πλέον μέλος του κλαμπ».
ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΝΙ ΧΟΚ, ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΣΚΕΪΤΜΠΟΡΝΤ ΤΟΥ 80, ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΩΣ ΓΚΕΣΤ ΣΤΑΡ
«Εχει τους πιο πληγιασμένους, κακοτράχηλους αγκώνες που έχω δει ποτέ. Και ήρθε στο γύρισμα τέσσερις μέρες μετά από μία διάσειση που έπαθε από πέσιμο».
ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΜΜΕΝΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΠΟΥ ΔΙΑΛΕΞΕ ΝΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΣΤΟ DVD
«Υπήρχαν μερικά πράγματα για τα οποία νομίζω ότι η επιτροπή λογοκρισίας ήταν λίγο υπερβολική, ιδίως στον αυστηρό τρόπο με τον οποίο προσέγγισε τη γλώσσα που χρησιμοποιείται στο φιλμ. Αυτό που ήθελα να κάνω ήταν να επαναφέρω κομμάτια από τους διαλόγους που χρειάστηκε να μείνουν έξω από την κόπια που κυκλοφόρησε στις αίθουσες των ΗΠΑ. Γιατί μου άρεσε εξαρχής ο οργανικός και αδιατάρακτος τρόπος με τον οποίο μιλούσαν μεταξύ τους οι ήρωές μου. Στην εκδοχή που θα βρει κανείς στο DVD, η ταινία μοιάζει πλέον πιο σέξι και πιο αλήτικη. Οπως πρέπει να είναι».
