Ο τρίτος «Spider-Μan» κατέφθασε στις οθόνες με μια α λα Green Goblin βόμβα από εφέ που βγάζουν μάτια, ξεχειλίζοντας από ψηφιακό θέαμα κι εφηβικό πάθος.

Και μαζί του έφερε τον αέρα όχι μόνο ενός διάσημου υπερήρωα, αλλά και της εισπρακτικής υπερεπιτυχίας της ζεστής σεζόν.

Πώς να πεις όχι σ' έναν τέτοιο συνδυασμό, αναρωτιέστε; Με τις σχεδόν δυόμισι ώρες της διάρκειας και τους άφθονους «κακούς» να τροφοδοτούν εντυπωσιακές σκηνές δράσης με μια πανδαισία ψηφιακών εφέ, η νέα ταινία του Σαμ Ράιμι δεν κρύβει γιατί αποτελεί την ακριβότερη αμερικανική παραγωγή όλων των εποχών. Αποτελεί θεσπέσιο νέο για τα πιτσιρίκια που λατρεύουν τον ήρωα στο χαρτί ή στην οθόνη, φτιάχνοντας νέους εισπρακτικούς θριάμβους - μα μαύρο σαν το νέο κοστούμι του Spidey για όσους περίμεναν μια πιο γνήσια φαντασία.

Στη νέα συνταγή του «Spider-man» χωράνε όλα μέσα. Εξ ου κι η χαρά των ανήλικων φαν για ένα φιλμ των 250 εκατομμυρίων δολαρίων, όπου τα εφέ και οι συνεχείς ανατροπές είναι στοιχεία πιο σημαντικά από ηθοποιούς, σκηνοθέτες και σεναριογράφους - γι αυτό εξάλλου και κοστίζουν περισσότερο. Το «Spider-Μan 3» είναι ένα λούνα παρκ τεράστιων εντυπώσεων και προσφέρει τόσες ώστε να μην σου μένει τελικά ούτε μια ξεκάθαρη στο μυαλό. Σαν γνήσιο κόμικ με γιγαντομαχίες υπερηρώων, από μια άποψη, κι εξίσου... χάρτινο με ένα κόμικ από την άλλη.

Οσο κι αν θες να γοητευτείς από τη δουλειά τόσων ανθρώπων που μόχθησαν για μια παραγωγή - υπόδειγμα του νέου Χόλιγουντ, πάλι κάτι δεν σου βγαίνει στην πρόσθεση: είναι τα εφέ που κάνουν τα πάντα να φαίνονται τόσο αληθινά ώστε να καταντούν τελείως ψεύτικα μέσα στην ατελείωτη υπερβολή τους; Το σενάριο - χωνευτήρι που ισοπεδώνει τα πάντα και το προεφηβικό επίπεδο των «προβληματισμών» του περί ευθύνης, φιλίας και συγχώρεσης;

Τι σημασία έχει; Τα ταμεία θα πλημμυρίσουν δολάρια κι ο «Spider- Man 4» είναι ήδη στα σκαριά - είτε σαν ευκαιρία εξιλέωσης για τον Ράιμι είτε για να οδηγήσει τη χολιγουντιανή υπερβολική δόση θεάματος σε δυσθεώρητα νέα ύψη. Οπότε όλα τα άλλα περιττεύουν...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΟΛΑΝΗΣ