Είναι γεγονός πως στο κρεσέντο του φινάλε του, το σενάριο του νεόκοπου Φίλιπς τα κάνει μαντάρα, μηχανεύεται ένα σωρό απιθανότητες - θυσία στο βωμό της ενότητας της παντοδύναμης οικογένειας, καθώς κι ένα διδακτικό, υπερ-εξηγηματικό παραλήρημα υπέρ της πάση θυσία ομολογίας της αλήθειας. Ακόμα κι έτσι, ό,τι προηγείται αυτού του απογοητευτικού κρεσέντο θα μπορούσε στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη να δείξει συναρπαστικό, ανησυχητικό, τρομακτικό ή έστω ατμοσφαιρικό.

Ο μνημειωδώς άστοχος Σουμάχερ, όμως, κάνει και πάλι το... θαύμα του. Χρησιμοποιεί ένα επιτηδευμένα κοφτερό μοντάζ και μια εφετζίδικη υπερβολή στις νουάρ αποχρώσεις των -εκ προθέσεως- εφιαλτικών, αλλά -εκ του αποτελέσματος- ασυνείδητα campy ονείρων τα οποία προκαλεί στον ήρωα το ζοφερά αινιγματικό βιβλίο που διαβάζει. Φτιάχνει έτσι έναν αδιάφορο, στην καλύτερη περίπτωση κατά λάθος αστείο, μπάσταρδο απόγονο ψυχολογικού θρίλερ, αστυνομικού μυστηρίου, φιλμ νουάρ και μελοδράματος: ένα κινηματογραφικό ατύχημα, το οποίο από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό του δεν φέρει ίχνος σασπένς ή ολοκληρωμένων, αναγνωρίσιμα ανθρώπινων χαρακτήρων.

Ακόμα, δολοφονεί, ακούσια μεν, αδιάντροπα δε, το ταλέντο τόσο του σφόδρα παραγνωρισμένου Τζιμ Κάρεϊ, όσο και της υπέροχα ώριμης (υποψήφιας για Οσκαρ β γυναικείου ρόλου χάρη στη μεθυστική παρουσία της στο «Πλαγίως») Βιρτζίνια Μάντσεν, η οποία στη μισή ταινία περιφέρεται ως σωσίας- κακέκτυπο της Μόνικα Μπελούτσι.

ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ