Μια νέα τρομοκρατική εισβολή απειλεί την Αμερική και αυτή τη φορά προέρχεται από φανατικούς εθνικιστές Τούρκους. Ο τηλεοπτικός action hero Τζακ Μπάουερ καλείται να τους αντιμετωπίσει στην τέταρτη περίοδο της πετυχημένης σειράς. Από το ξεκίνημα του, το «24» ήρθε σαν κάτι ανανεωτικό στο τηλεοπτικό τοπίο για τους θεατές της δράσης, όλα όμως όσα έκαναν ξεχωριστή τη σειρά στο ξεκίνημά της χάνονται ένα προς ένα. Το παιχνίδι με το χρόνο, οι αλλεπάλληλες ανατροπές και η συνεχής ένταση που καθήλωναν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και μας έκαναν να προσπεράσουμε τις αναληθοφάνειες ξεφτίζουν στην κουρασμένη πλέον σειρά, εξαφανίζοντας κάθε σεναριακό προσανατολισμό. Ο συντηρητικές απόψεις της ήταν πάντα φανερές και οι σαφείς νύξεις υπέρ των θέσεων των ρεπουμπλικάνων για τον ρόλο της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας και των παρακρατικών οργανώσεων στην πολιτική ζωή ήταν συχνά αμφιλεγόμενες. Στην τέταρτη περίοδο, όμως, τα όρια του entertainment και η εκτίναξη της αδρεναλίνης, που αναμφίβολα έχουν ξανά την τιμητική τους, υποστηρίζονται και με μια ακραία πολιτική προπαγάνδα- απολογία των πράξεων της κυβέρνησης Μπους. Δεν χάνεται ευκαιρία ώστε ο Μπάουερ να προβάλλει με ακραίο φανατισμό το τρίπτυχο πατρίς- κυβέρνηση- οικογένεια ως τα υπέρτατα ιδανικά του. Οι σεναριακές ανατροπές καταντούν ενοχλητικές, με παράδειγμα τον ρόλο του γιου ενός πολιτικού ηγέτη που «έμπλεξε» με διαδηλωτές και οργανώσεις που δεν θέλουν τον πόλεμο και τον παρέσυραν στα ναρκωτικά και την ομοφυλοφιλία(!), μέχρι την αποκρουστική υποπλοκή οπού η οργάνωση της Διεθνούς Αμνηστίας παρουσιάζεται ως αντεθνική ομάδα που καθυστερεί την απονομή δικαιοσύνης με το να μην επιτρέπει τα βασανιστήρια σε ύποπτους. Η απροβλημάτιστη και ευκολοχώνευτη διασκέδαση σε πλαίσια ιδεολογικού χάους διασώζεται μόνο από τη δαιμονισμένα έξυπνη ανατροπή του φινάλε, που σχεδόν αποζημιώνει. Μέχρι να έρθει, όμως, έχουν προηγηθεί 24 ώρες... Α.Κ.