Με δύο υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και μια αξέχαστη παρουσία στο ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ & ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ, ο κυριος Σάδερλαντ ζει μια ακόμα άνοιξη στη σαραντάχρονη καριέρα του.
Συνεντευξη στην Ιωαννα Παπαγεωργιου
Τι είναι αυτό που σας κρατάει ακόμα σ' αυτή τη δουλειά;
Μου προσφέρεται ένα σενάριο από έναν σκηνοθέτη, ο οποίος έχει ένα όραμα. Και πιστεύει ότι εγώ αποτελώ κομμάτι του οράματός του. Δουλειά μου είναι να αποφασίσω αν έχει δίκιο. Διαβάζω λοιπόν το σενάριο, κι αν ανακαλύψω μέσα του ένα μικρό κόσμημα, μια τέλεια λεπτομέρεια, και πιστέψω ότι μπορώ να τη συλλάβω και να την αναδείξω για τον σκηνοθέτη μου, δέχομαι να συμμετάσχω. Τότε αρχίζω πραγματικά να ενθουσιάζομαι, καθώς κολυμπάω σε όλο αυτό το νερό, προσπαθώντας να βρω αυτό το μαργαριτάρι και να το φέρω στην επιφάνεια. Αν καταλάβω ότι η προσπάθειά μου συγκίνησε τον σκηνοθέτη μου, αυτό που νιώθω είναι το καλύτερο συναίσθημα του κόσμου. Είναι κάτι πέρα από τη σωματική ή την πνευματική ηδονή. Είναι απλά θείο δώρο. Κι αν γευτείς αυτό το συναίσθημα μια φορά στη ζωή σου, είναι αδύνατο να πάψεις να το αναζητάς...
Αναπολείτε συχνά το παρελθόν;
Βασικά προσδοκώ το μέλλον, το οποίο χρόνο με το χρόνο γίνεται όλο και πιο σύντομο (γελάει)... Αναπτύσσω συχνά ιδιαίτερα στενές σχέσεις κατά τη δημιουργία μιας ταινίας, αλλά μόλις αυτή ολοκληρώνεται και γίνεται παρελθόν, η σχέση μας εξανεμίζεται. Και δεν ξέρω τι να κάνω, πώς να το χειριστώ. Τρέχω μακριά. Ετρεξα μακριά από τον Μπερνάρντο (Μπερτολούτσι), από τον Φελίνι... Ο Φελίνι μού έστειλε ένα γράμμα, προτρέποντάς με να τον επισκεφτώ, αλλά δεν πήγα! Γιατί ήμουν βλάκας. Ηλίθιος! Ηταν σαν να είχα μια απαγορευμένη ερωτική σχέση μαζί του. Οταν αυτή έπαψε να υπάρχει δεν ήξερα τι να πω σε αυτόν τον άνθρωπο. Αισθανόμουν αμηχανία. Το οποίο, όμως, είναι ανόητη αντίδραση. Ηταν ανόητο εκ μέρους μου να αφήσω τη φαντασία μου να με παρασύρει στο να πιστέψω ότι είχα μια τέτοιου είδους σχέση μαζί του... Ισως φταίει το γεγονός ότι τότε ήμουν ακόμα νέος.
Βλέπετε καθόλου τον εαυτό σας στον γιο σας Κίφερ και κατά πόσο τον ενθαρρύνατε να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα;
Οχι, και όχι ακριβώς. Οταν χώρισα από τη μητέρα του, έφυγε από το σπίτι της και ήρθε να μείνει μαζί μου. Ηθελε να βγάζει μόνος του τα προς το ζην. Είναι εξαιρετικά ανεξάρτητος χαρακτήρας. Εκείνη την περίοδο γύριζα το Max Dugan Returns του Χέρμπερτ Ρος. Ο ρόλος που ερμήνευα είχε ένα γιο. Ρώτησα τον Χερμπ αν θα ενδιαφερόταν να γνωρίσει τον Κίφερ, που τότε ήταν 15 χρονών. Δέχτηκε και του έκανε δοκιμαστικό για μια ολόκληρη ώρα. Οταν τελείωσε, μου είπε: «ο γιος σου δεν είναι ηθοποιός». Ο Κίφερ ήταν έξαλλος. Ηθελε απλά να κερδίσει κάποια χρήματα, δεν τον ενδιέφερε το επάγγελμα. Η απόρριψη όμως τον θύμωσε τόσο, ώστε τελικά έγινε ηθοποιός (γελάει). Θυμάμαι την περίοδο που πήγαινε από οντισιόν σε οντισιόν... Μια μέρα, ήρθε στο υπνοδωμάτιο μου και μου έδειξε πώς απέδωσε τον ρόλο σ' ένα δοκιμαστικό. Εμεινα άφωνος. Μου είπε, όμως, ότι αυτή ήταν η ερμηνεία που του ζήτησαν. «Μπορώ να σου δείξω τι θέλω να κάνω εγώ;» με ρώτησε. Αυτό που έκανε ήταν εντελώς διαφορετικό και (τα μάτια του βουρκώνουν)... τέλειο! Εχετε δει το Οδός Μαλχόλαντ; Η ερμηνεία του Κίφερ ήταν τόσο αποστομωτικά καλύτερη όσο η ερμηνεία που αποφασίζει να δοκιμάσει η Ναόμι Γουότς στη σκηνή της οντισιόν. Αποδείχθηκε σπουδαίος ηθοποιός!
Μέσα από όλα αυτά τα χρόνια καριέρας, υπάρχει μια στιγμή που ξεχωρίζετε και κρατάτε στη μνήμη σας σαν θησαυρό;
Επασχα από τρομερούς ιλίγγους. Τόσο τρομερούς που δεν μπορούσα να οδηγήσω στον αυτοκινητόδρομο από το Σαν Φρανσίσκο στο Λος Αντζελες. Οταν γύριζα το Μετά Τα Μεσάνυχτα με τον Νίκολας Ρέγκ είχα μια σκηνή σε μια εκκλησία, κατά την οποία ο ήρωάς μου βρισκόταν 17 μέτρα ψηλά, πάνω σε μια σκαλωσιά, που κατέρρεε παρασύροντάς τον σε πτώση. Προφανώς δεν ήμουν σε θέση να τη γυρίσω. Είχαν καλέσει έναν κασκαντέρ για να με αντικαταστήσει. Μας είχε δοθεί άδεια να χρησιμοποιήσουμε την εκκλησία για ένα μόνο πρωινό. Κι εκείνο το πρωινό ο κασκαντέρ μάς ανακοινώνει ότι επειδή υπήρχε κάποιο λάθος στην ασφάλεια ζωής που του είχαν κάνει, δεν θα γύριζε τη σκηνή. Ο Νικ ήταν απελπισμένος. Η μόνη λύση ήταν να την κάνω μόνος μου. Του εξήγησα ότι μου ήταν αδύνατο. Ημουν όμως τόσο αφοσιωμένος στο φιλμ, ώστε τελικά δέχτηκα. Ανεβαίνω στη σκαλωσιά με ένα καλώδιο καρφωμένο στον τοίχο και περασμένο στο χέρι μου για να ανακόψει την πτώση μου. Ενας τύπος από πάνω μου πρέπει να πετάξει κάτι τεράστια δοκάρια. Τα πετάει, ένα από αυτά με χτυπά στη πλάτη, η σκαλωσιά διαλύεται και πέφτω προς τα κάτω στριφογυρίζοντας. Οταν ακούμπησα αισίως στο έδαφος, ο Νικ μου λέει ότι πρέπει να το ξανακάνω. Ανεβαίνω ξανά και ξαναπέφτω, στριφογυρίζοντας. Τρία χρόνια αργότερα συζητάω με τον Βικ Αρμστρονγκ, έναν εκπληκτικό κασκαντέρ, που δεν μπορεί να πιστέψει ότι γύρισα εκείνη τη σκηνή. Του εξηγώ ότι τελικά δεν ήταν πολύ δύσκολο, γιατί ένιωθα ασφαλής με το καλώδιο με το οποίο με είχαν δεμένο. Κι εκείνος μου εξηγεί ότι το συγκεκριμένο καλώδιο, όταν στριφογυρίζεις τόσο κατά την πτώση, συνήθως σπάει. Αλλαξα λοιπόν το εσώρουχό μου και πήγα σπίτι (γελάει). Στάθηκα απίστευτα τυχερός. Πλέον, όμως, δεν πάσχω από ιλίγγους.
