Μια νεαρή κοπέλα επιστρέφει στην Ταϊπέι που πλήττεται από ξηρασία, αναζητώντας έναν παλιό της γνώριμο ο οποίος δουλεύει στη βιομηχανία του πορνό...

Δεν λέει και πολλά η σεναριακή σύνοψη για μια ταινία του Τσάι Μινγκ Λιανγκ. Στους περισσότερους βέβαια ούτε και το όνομα του σκηνοθέτη, αφού αυτή είναι η πρώτη του δουλειά που βρίσκει διανομή στη χώρα μας, κάτι που δυσκολεύει και τη δική μας δουλειά. Γιατί πώς να εξηγήσεις ότι τα Ταξιδιάρικα Σύννεφα αποτελούν τόσο μια σύνοψη του έργου του Ταϊβανού δημιουργού, γεμάτη ευφάνταστες αναφορές ή εμμονές, όπως το νερό (ή η απουσία του εδώ), όσο και μια άτυπη συνέχεια του What Time Is It Τhere?;

Οπως και να χει, αυτή εδώ είναι μια ακόμη δαιδαλώδης και συχνά απρόσμενη ξενάγηση στην αποξενωτική μεγαλούπολη, έστω και αν περιορίζεται σε μια παραπαίουσα πολυκατοικία. Εκεί όπου ένα ζευγάρι και ένα παράξενο ρομάντζο μπορεί να χαθεί στους ορόφους και τους διαδρόμους της, εκεί όπου ένα συνεργείο γυρίζει φτηνές πορνοταινίες. Εκεί όπου συναντιούνται δύο κόσμοι, ο ένας πραγματικός και ο άλλος η βιομηχανοποιημένη εικόνα του.

Οπως και στο παλιότερο The Hole, η γεμάτη στατικά μονοπλάνα αφήγηση διανθίζεται με εκπληκτικά μουσικοχορευτικά ιντερμέδια που σχολιάζουν τη... δράση και ολοκληρώνουν τη ματιά του σκηνοθέτη πάνω στον έρωτα και τη σεξουαλικότητα: ρομαντική και συνάμα αστεία, ερεθιστική και απωθητική, ευρηματική και μηχανιστική. Αυτή η αμφίρροπη θέση του δηλωμένου γκέι δημιουργού είναι που, μαζί με το αμφιλεγόμενο φινάλε, έκανε πολλούς να μιλήσουν για μισογυνισμό και για παρουσίαση μιας «κανονικής»(;) σχέσης ως καρικατούρα. Εμείς πάλι διακρίναμε μια γνήσια μελαγχολία. Η εναρκτήρια σεκάνς, πάντως, βάζει τα κατακόκκινα καρπούζια στη... θέση τους και είναι σίγουρα ο πιο ζουμερός τρόπος να ευχηθούμε καλό καλοκαίρι.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΔΑΜΙΔΗΣ