O Μπρούνο, παραγωγός b-movies της δεκαετίας του 70, προσπαθεί να βρει τρόπο να γυρίσει μία ταινία με κεντρικό ήρωα τον Ιταλό πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Πολύ περισσότερο από τα Χρυσά Ονειρα του 1981 και τον Απρίλη του 1998, το Il Caimano είναι το 8 1/2 του Νάνι Μορέτι. Η μία ταινία που κάθε μεγάλος σκηνοθέτης, από τον Φελίνι μέχρι τον Σκορσέζε, αφιερώνει στην ίδια του την τέχνη. Μέσα από τον αγώνα του Μπρούνο να γυρίσει την ταινία που θα τον σώσει από την αφάνεια, ο Μορέτι χαράζει την γκρίζα ζώνη ανάμεσα στον κινηματογράφο και την πραγματικότητα. Αναμειγνύοντας τον μοναδικά ενορχηστρωμένο κωμικό κυνισμό του με τη ρομαντική διάθεση ενός πραγματικού σινεφίλ, καταφέρνει όχι μόνο να χτυπήσει κέντρο στην παράνοια της αναζήτησης του ιδανικού «σεναρίου» αλλά και να συγκινήσει, καθώς η ζωή του ήρωα του διαλύεται σε μικρά τραγικά κομμάτια που, δυστυχώς, αντίθετα με τις ταινίες, δεν μπορούν πια να μονταριστούν και να καταλήξουν σε happy end. Παγίδα στην οποία πέφτει ίσως ασυνείδητα και ο ίδιος ο Μορέτι, υπερφορτώνοντας την προσωπική ιστορία του Μπρούνο με το προσωπικό του πολιτικό κατηγορώ κατά του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Κομματιασμένο σε δύο ουσιαστικά ταινίες, το Il Caimano υποβιβάζεται σε ένα αμήχανο, αν και στιγμές εμπνευσμένο, υβρίδιο που δεν μπορεί να αποφασίσει μέχρι τέλους αν ενδιαφέρεται περισσότερο για τον Μπρούνο ή για τον Σίλβιο. Κλείνοντας την ταινία με έναν μονόλογο που θυμίζει εκείνον του Τσάπλιν στον Μεγάλο Δικτάτορα και με την τόσο προφανή αναγωγή του όλου εγχειρήματος στην πρόσφατη «πτώση» του Μπερλουσκόνι, αυτό που τελικά μένει είναι απλά η διαπίστωση πως όσο και να προσπαθεί κανείς, η απόσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον κινηματογράφο παραμένει αχανής...

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ