Ενα φαινομενικά ευτυχισμένο ζευγάρι χωρίζει. Μένουν όμως στο ίδιο σπίτι μέχρι... τελικής πτώσεως.

Η ιστορία της ταινίας θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί το ρεαλιστικότερο, αν και το πλέον δυσοίωνο... σίκουελ όλων σχεδόν των αισθηματικών κωμωδιών που έχουν γίνει πια παρωχημένη κινηματογραφική μόδα. Τι γίνεται αφότου το αγόρι κατακτήσει το κορίτσι μετά από το σχετικό κυνηγητό, τις παρεξηγήσεις και όλα τα εμπόδια - κλισέ που μπαίνουν ανάμεσά τους στις σχετικές ταινίες;

Ο Βινς Βον ήθελε από καιρό να δώσει μια καλή απάντηση σε αυτό το ερώτημα- και την έδωσε με αυτή τη φαινομενικά αντι-ρομαντική κομεντί, όπου το ζευγάρι ανακαλύπτει το χάσμα επικοινωνίας και διάστασης απόψεων μεταξύ τους, όμως αποφασίζουν να μείνουν στο ίδιο, πολυαγαπημένο τους σπίτι μέχρι να βρεθεί μια οριστική λύση. Ως τότε, ο καθένας τους προσπαθεί, με τα δικά του «όπλα», να τρελάνει τον άλλον. Εντάξει, δεν είναι Πόλεμος Των Ρόουζ, αλλά ούτε χρειάζεται, ούτε και διατείνεται πως είναι. Αποτελεί όμως μια πιο οικεία, πιο ρεαλιστική και ίσως πιο σύγχρονη και νεανική ματιά επάνω στην αποσύνθεση μιας αρχικά ελπιδοφόρας σχέσης ενός ζευγαριού. Απροσδόκητα ρεαλιστική σε ύφος, χαρακτήρες και συναισθήματα και με επίσης απροσδόκητα καλές ερμηνείες, η ταινία καταφέρνει να συγκινήσει αλλά και να διασκεδάσει το ενήλικο κοινό. Με την βοήθεια δε, ενός εξαιρετικά διακεκριμένου καστ δευτεραγωνιστών (από την υποτιμημένη Τζούντι Ντέιβις ως τον Βίνσεντ Ντ Ονόφριο και τον Τζον Φαβρό) και μια σειρά από άκρως επιτυχημένους διαλόγους και ατάκες, αυτή η, τελικά, πολύ ρομαντική κομεντί αποτελεί, τηρουμένων των καλοκαιρινών... αναλογιών, «βάλσαμο» από τον συρφετό των υπολοίπων ταινιών του είδους.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΝΔΡΕΑΚΟΥ