Διακεκομμένες ανεκπλήρωτες σχέσεις. Ιστορίες χωρίς τέλος. Μισές, σπασμένες αγκαλιές. Ο σκηνοθέτης-ήρωας του Αλμοδόβαρ έζησε τη ζωή του χωρίς ένα χάπι έντ- δεν το γεύτηκε ο ίδιος, αλλά δεν το χάρισε και στους γύρω του. Ο έρωτας της ζωής του είχε τραγική κατάληξη, η ερωτευμένη μαζί του πιστή ατζέντης δεν είχε καμία ελπίδα, αλλά και η "μεγάλη ταινία" της καριέρας του δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Μεσήλικας πλέον, κι έχοντας χάσει το φως του, αρχίζει να αφηγείται ιστορίες προσπαθώντας να συνδέσει το κενό παρόν του με το τραυματικό παρελθόν. Τι άλλο μπορεί να κάνει ένας σκηνοθέτης, χωρίς ταινία, χωρίς φως, χωρίς εικόνα, παρά να καταφύγει στη δύναμη της ίδιας της ιστορίας;


Δίπλα του, ο ίδιος ο Αλμοδόβαρ παραδίδει μία φιλμική άσκηση πάνω στην αφήγηση. Κινηματογραφικές αυτοαναφορές (η ταινία μέσα στην ταινία κλείνει το μάτι στις "Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης"), φόροι τιμής στο φιλμ νουάρ και το μελό, ταυτόχρονα όμως και μία νεοαποκτηθείσα αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία η οποία διαφαίνεται περίτρανα στη χρήση της μουσικής: ο άλλοτε πρόθυμος να μας πλαντάξει με το συνδυασμό μελό εικόνας και παθιασμένων τραγουδιών Πέδρο, αφήνει εδώ τα πλάνα του με φυσικό ήχο και χρησιμοποιεί το σκορ του Αλμπέρτο Ιγκλέσιας με σύνεση.


Έτσι τον κύριο λόγο παίρνει η αφήγηση, η μνήμη, η Ιστορία έτσι όπως αυτή αποτυπώνεται μέσα από τα larger than life πλάνα του. Έτσι ο φακός ακουμπάει με εμπιστοσύνη στις στιβαρές ερμηνείες των ηθοποιών του.


Μεγαλειώδης ο Λουίς Χομάρ στο ρόλο του ξεπεσμένου σκηνοθέτη που αγαπά το σινεμά όσο και τον ίδιο τον έρωτα. Βουβά σπαρακτική η Μπλάνκα Πορτίγιο ως η -καταδικασμένη στο ρόλο της φίλης- ερωτευμένη γυναίκα. Αναμφισβήτητα λαμπερότερη όλων η Πενέλοπε Κρουζ. Μπορεί να κέρδισε το Όσκαρ της με ταινία του Γούντι Άλεν, αλλά ο Πέδρο μοιάζει να είναι ο μόνος που βγάζει την ηθοποιό από μέσα της. Όχι την καρικατούρα. Ως ερωτευμένος άντρας κλέβει τα χαμόγελά της, τα πιο εσωτερικά της βλέμματα, την αλήθεια της. Και μετά τη διογκώνει και τη φωτίζει σε μια τεράστια οθόνη. Και νιώθεις οτι σε πλημμυρίζει, σε ξεπερνά. Δυστυχώς, όμως, οι ισορροπίες χάνονται νωρίς.


Στην ταινία όπου αποτυπώνει τη βασική του κοσμοθεωρία για τη ζωή και την τέχνη, ο Αλμοδόβαρ δεν θέλει απλώς να πει πολλά. Θέλει να τα πει όλα. Η αγκαλιά του είναι σαρωτική, σε πνίγει, σε αφήνει αμήχανο. Είναι όμως αδύνατον να σε αφήσει αδιάφορο. Παρά τα σεναριακά άλματα, τις μπερδεμένες προθέσεις και τις άνισες εντάσεις, ο τυφώνας Πέδρο έχει μεταδώσει την αναγκαιότητα της ιστορίας του, έχει αναστατώσει τις αισθήσεις. Σε έχει αφήσει χωρίς χάπι έντ, αλλά με τα χέρια ορθάνοιχτα.


ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ