Στη μεγάλη οθόνη (Ο Τελευταίος Σαμουράι), αντίθετα με τη μικρή («Τριάντα Και Κάτι»), ο Εντουαρντ Ζούικ μοιάζει να προτιμά τα φαντασμαγορικά έπη από τις ιστορίες συνηθισμένων ανθρώπων. Μήπως φταίει το γεγονός ότι το κινηματογραφικό του έργο χαρακτηρίζεται από μια αδιαμφισβήτητη, συχνά εκνευριστικά προφανή πατίνα «αμερικανιάς»; Τη βλέπουμε στην επιλογή των θεμάτων του (Glory, Το Τίμημα Του Θάρρους), την ευλαβική υπακοή του σε αμερικάνικες αξίες (Οι Θρύλοι Του Πάθους, Η Πολιορκία), την ακλόνητη πίστη ή, πιο σωστά, λατρεία που τρέφει για τους -πάσης φύσεως- ήρωες. Κάθε φορά όμως που τοποθετεί τη δράση των ταινιών του εκτός συνόρων, ο... μεσσίας της υπόθεσης είναι πάντα Αμερικάνος.

Το Ματωμένο Διαμάντι δεν αποτελεί εξαίρεση. Οχι τυχαία, από μηχανής θεός- φύλακας άγγελος των δύο λαβωμένων (σωματικά και ψυχικά) Αφρικανών ηρώων είναι μια ατρόμητη Αμερικάνα δημοσιογράφος. Ωστόσο, παρά του προαναφερθέντος ατοπήματος, της κουραστικής φλυαρίας και του αταίριαστα μεγαλόστομου, γεμάτου χειροκροτήματα φινάλε του, το φιλμ συναρπάζει και συγκινεί ειλικρινά περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κινηματογραφικό πόνημα του ίδιου σκηνοθέτη. Οι ερμηνείες- διαμάντια των τριών ευσυνείδητων πρωταγωνιστών του και το άπλετο φως που ρίχνει σε μια σχετικά άγνωστη, τραγική πτυχή της σύγχρονης Ιστορίας της Μαύρης Ηπείρου (της Σιέρα Λεόνε συγκεκριμένα) ίσως φταίνε γι αυτή μου την εκτίμηση...

ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ