Συνέντευξη στον Μανώλη Κρανάκη/Φωτογραφίες: Daniel Αnast
Τι διαφορά είχε για σένα η κινηματογραφική από την θεατρική «Μία Μέλισσα Τον Αύγουστο»;
Διαφορές είχε γιατί ήταν διαφορετικό το μέσο, αλλά για όλους μας ήταν κάτι που το ξέραμε ήδη καλά: πού λέμε, τι λέμε, γιατί το λέμε και ποια είναι η συνέχειά του. Δεν είχαμε αυτό το συναίσθημα του αποσπασματικού. Είχαμε τους ήρωες και την εξέλιξή τους στο κεφάλι μας. Η διαφορά ήταν ότι βρισκόμασταν σε πραγματικό χώρο και χρόνο. Και ότι ήμασταν σε πραγματική παραλία και τσουρουφλιστήκαμε και ξυπνάγαμε από τις 6 το πρωί...
Διόρθωσες κάποια πράγματα στο ρόλο σου που είδες ότι δεν λειτουργούσαν με το κοινό στο θέατρο;
Προσαρμόσαμε όλοι μαζί κάποια πράγματα. Το θέατρο ήταν έτσι κι αλλιώς μικρό και το παίξιμο ήταν αρκετά κινηματογραφικό.
Ποια είναι η μία και μοναδική διαφορά ανάμεσα στον κινηματογράφο και το θέατρο;
Στο θέατρο βλέπεις τα πράγματα από μία και μοναδική γωνία. Αυτή του θεατή. Δεν υπάρχει άλλη. Ούτε κοντινό, ούτε από πίσω, ούτε τίποτα.
Τι προτιμάς από τα δύο;
Το θέατρο έχει τη μαγεία της ζωντανής επαφής με τον κόσμο και το γεγονός ότι κάθε βράδυ η παράσταση είναι διαφορετική. Το σινεμά μένει στην αιωνιότητα. Και επιτέλους μπορείς να δεις και τον εαυτό σου. Να δεις τι κάνεις.
Οταν τελειώνει μία σκηνή, ξέρεις από μόνη σου αν έχει πετύχει ή εμπιστεύεσαι απόλυτα τη γνώμη του σκηνοθέτη;
Εγώ συνήθως ξέρω. Γενικά ικανοποιούμαι πιο δύσκολα απ' ό,τι οι άλλοι από τον εαυτό μου. Οταν ήμουν πιο μικρή δεν ήξερα πώς φαίνεται στους άλλους αυτό που έκανα. Νόμιζα πως αυτά που ένιωθα έβγαιναν και προς τα έξω. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως αυτό δεν ισχύει. Μόνο με την εμπειρία μπορείς να έχεις εικόνα του εαυτού σου έξω από το ρόλο.
Αρα μπορείς και να σκηνοθετήσεις τον εαυτό σου;
Πολλές φορές αυτο-σκηνοθετείσαι. Ετσι κι αλλιώς μου αρέσουν οι σκηνοθέτες που σου αφήνουν την ελευθερία να αυτο-σκηνοθετείσαι, να κάνεις δικά σου πράγματα, και από ’κει και πέρα να κρατήσουν τα καλά. Ο Θοδωρής (Αθερίδης) αυτό κάνει. Μας αφήνει ελεύθερους και μετά μας μαζεύει εκεί που πρέπει.
Στον ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΥ ΦΙΛΟ των Λάκη Λαζόπουλου και Γιώργου Λάνθιμου τόλμησες για πρώτη φορά να βγεις κωμική και ομολογουμένως με πολύ επιτυχία. Τελικά οι όμορφες γυναίκες μπορούν να είναι κωμικές;
Κάθε φορά η ίδια ερώτηση... και μετά όλοι θυμούνται ότι και στον ελληνικό και τον παγκόσμιο κινηματογράφο υπήρξαν πολλές ωραίες γυναίκες που ήταν κωμικές. Το θέμα είναι αν θεωρείς ότι κωμικό είναι να γελάς με το κουσούρι ή την ιδιαιτερότητα του άλλου. Κωμικό είναι και κάτι πιο έξυπνο, κάτι που στηρίζεται στο χιούμορ. Μου αρέσει πολύ να είμαι κωμική. Πάντα παίρνω μεγαλύτερη χαρά με το να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε παρά να κλαίνε. Γενικά μου αρέσει το καραγκιοζιλίκι. Και η χοντράδα.
Τι κάνεις για να παίξεις κωμικά;
Δεν ψάχνω να παίξω κωμικά. Ψάχνω να βρω το στιλ του ρόλου. Να ανακαλύψω αυτή την γυναίκα, να δω πως είναι εσωτερικά και εξωτερικά. Να ανακαλύψω τη γελοιότητά της και την αλήθεια της. Οπως έκανα και με την Ντάλια. Την ήθελα πιο απλή, πιο καλοπροαίρετη. Διάλεξα και τα μαλλιά της. Δεν κάνω ποτέ τίποτα προκάτ. Κάνω πάντα αυτό που μου βγαίνει τη στιγμή του γυρίσματος.
Θα φοβόσουν να κάνεις κάτι πολύ ακραίο σε σχέση με την εξωτερική σου εμφάνιση για έναν ρόλο;
Το μασκάρεμα είναι το καλύτερό μου. Οταν πηγαίνουμε για γύρισμα για το «Παρά Πέντε», ρωτάω πάντοτε τον Καπουτζίδη αν θα «ντυθούμε».
Δεν είναι έτσι κι αλλιώς μεταμφίεση το να υποδύεσαι ρόλους; Γιατί θες έξτρα; Δεν είσαι εσύ όταν πηγαίνεις για γύρισμα ή για πρόβα.
Εγώ είμαι πάντα. Μέσα από όσα «φοράω» βγάζω δικές μου διαφορετικές εκφάνσεις. Πόσες έχεις; Πάρα πολλές έχουν όλοι οι άνθρωποι. Και οι ηθοποιοί δεν έχουν περισσότερες, απλά έχουν βρει τον τρόπο να τις ανασύρουν. Δεν γίνομαι άλλη όταν παίζω. Δεν με καταλαμβάνει ο ρόλος και ο σατανάς και δεν μπορώ να τα βγάλω μετά από μέσα μου.
Θα έκανες όμως κάτι τελείως κόντρα, σαν την Σαρλίζ Θέρον για παράδειγμα στο MONSTER;
Να παίξεις μία γριά, άσχημη...; Εννοείται, αλλά στην Ελλάδα δεν σου ζητάει κανείς να κάνεις κάτι τέτοιο. Και να σου πω και κάτι: δεν χρειάζεται να παίξω τις γριές ακόμα γιατί έχω χρόνια μπροστά μου να τις παίξω όταν θα γεράσω. Και αν τις παίξω εγώ, οι γριές τι θα παίξουν;
Αν σε τσιμπούσε η μέλισσα της ταινίας, τι θα ήθελες να «βγει» από μέσα σου;
Θα ήθελα να βγει ολόκληρος ο κακός μου εαυτός. Να διαχωριστεί από μένα και μετά να εξαφανιστεί.
Ποιος είναι ο κακός σου εαυτός;
Δεν μου αρέσει όταν σκέφτομαι κακά πράγματα, όταν είμαι αρνητική, όταν ζηλεύω, όταν είμαι καχύποπτη, όταν δεν είμαι ανοιχτή με τους άλλους. Ολα τα αρνητικά πράγματα που έχουν όλοι οι άνθρωποι - και μπορώ να σου πω ότι τα έχω και εγώ. Με ενοχλεί όταν σκέφτομαι αρνητικά, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν δρω αρνητικά. Προσπαθώ να το καταπολεμώ και να το αφήνω μόνο στη σκέψη. Δεν μου αρέσει. Μου χαλάει τη φάτσα και την ψυχή.
Και όταν είναι αρνητική τι κάνεις;
Μου βγαίνει οργή και νεύρα, αλλά ποτέ κακία. Αλλά μετά λέω «η ζωή είναι ωραία», «χα, χα, χα», «πρέπει να αγαπιόμαστε όλοι»...
Φαντάζομαι ότι, λόγω και της οικογένειάς σου, ζούσες πάντοτε μέσα στον κόσμο του θεάματος. Εχεις βρει πια τρόπους να διαχειρίζεσαι την έκθεση και τη διασημότητα;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτό ήθελα να κάνω. Παρόλα αυτά ντρεπόμουνα και πολύ. Αλλά πάντοτε ζούσα με αυτήν την αντίφαση. Από τη μία ήμουν κοινωνική και έξω καρδιά και από την άλλη υπήρχαν στιγμές που ένιωθα αγοραφοβία. Πάντοτε πάλευα με την εξωστρέφεια και την εσωστρέφεια μου. Μεγαλώνοντας, νιώθω πιο ασφαλής και άρα πιο εξωστρεφής. Η εσωστρέφεια βρίσκεται πια σε δεύτερη μοίρα. Πολλές φορές, όμως, ακόμη και σήμερα, μπορεί να μπω σε έναν χώρο με άγνωστο κόσμο και αμέσως παίρνω ένα ύφος πολύ αντιπαθητικό. Το κάνω από ανασφάλεια...
Αυτή την εποχή όμως βρίσκεσαι σε μία φάση υπερέκθεσης. Φαντάζομαι είναι κάτι που το γνωρίζεις.
Μάλιστα. Πολλές φορές και ερήμην μου. Υπάρχουν εκπομπές που παίζουν συνεχώς τις φάτσες μας από το πρωί μέχρι το βράδυ. Περιοδικά που μας βάζουν συνεχώς για οποιαδήποτε αφορμή.
Και τι κάνεις;
Περιμένω να τελειώσει.
Δεν φοβάσαι ότι μπορείς να φθαρείς;
Δεν είμαι ένας κομήτης που ήρθε από το πουθενά. Υπήρχα εδώ και πριν το «Παρά Πέντε» και θα υπάρχω και μετά. Δεν είμαι ένα προϊόν προς φετινή κατανάλωση.
Ηταν ο κόσμος αυτός, που τον διάλεξες από τόσο νωρίς, ό,τι τελικά ονειρευόσουν;
Νομίζω πως αυτά που έχω κάνει μέχρι σήμερα δεν είναι πολύ μακριά από όσα ονειρεύτηκα. Είμαι ικανοποιημένη. Και το σκέφτομαι αυτό όταν με πιάνει απελπισία. Τώρα τελευταία, ειδικά, που με πιάνει πολύ συχνά.
Μάλλον επειδή τρέχεις συνεχώς και δεν σταματάς;
Είμαι πολύ κουρασμένη. Και είμαι και τεμπέλης άνθρωπος. Μου αρέσει να κάθομαι. Τις ευτυχισμένες στιγμές τις σκέφτομαι σε αιώρες, παραλίες, σε ξαπλώστρες...
Πάντοτε όμως θαύμαζα την αντοχή όσων ηθοποιών κάνουν συνεχώς και με κάποια επάρκεια και θέατρο και σινεμά και τηλεόραση αδιάκοπα...
Οι πιο πολλοί από εμάς είμαστε εργασιομανείς. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να γυρίσουν σπίτι τους. Αν με αφήσεις τώρα, δεν θα μου λείψει τίποτα από όλα αυτά. Μπορώ να κάνω διακοπές για τρεις μήνες και να μην ζητήσω να πάω στο θέατρο. Μετά κάποια στιγμή θα θέλω πάλι. Γενικά πιέζω τον εαυτό μου να δουλεύει για να μην με πάρει η κάτω βόλτα.
Υπάρχει κάτι που σε εξοργίζει στο χώρο;
Ο χώρος είναι όπως όλοι οι χώροι. Θα βρεις και ανθρώπους ηλίθιους και ανθρώπους με τους οποίους δεν μπορείς να συνεργαστείς. Ομως πάντοτε πρέπει να ξέρεις να συνεργάζεσαι. Οταν πάντως μπορείς να έχεις ένα περιθώριο επιλογής, προσπαθείς να μην επιλέγεις ανθρώπους με τους οποίους υποψιάζεσαι ότι η συνεργασία δεν θα σου βγει σε καλό.
Δεν θες να παίξεις πιο πολύ σινεμά;
Θέλω, αλλά δεν γίνεται και πολύ σινεμά στην Ελλάδα. Δεν μετανιώνω που δεν έκανα κάποιο από τα σενάρια που απέρριψα τα τελευταία χρόνια.
Σινεμά βλέπεις;
Χθες το βράδυ είδα το Déjà Vu. Αμερικανιά. Πλάκα είχε... Είδα και τον Τζέιμς Μποντ. Δεν κατάλαβα τίποτα από την υπόθεση. Ποιος ήταν ο πρώτος κακός, ο δεύτερος κακός. Κατάλαβες εσύ;
Δεν νομίζω ότι έχει μεγάλη σημασία να καταλάβεις ακριβώς την υπόθεση σε μία ταινία του Τζέιμς Μποντ...
Ναι, εντάξει. Αλλά δεν έχεις κενά; Πες μου αλήθεια γιατί θα με τρελάνετε όλοι! Γιατί τώρα αυτός έδωσε τα λεφτά, αυτή με ποιους μιλάει; Ημασταν πέντε άτομα. Δεν καταλάβαμε τίποτα.
Ο Ντάνιελ Κρεγκ σου άρεσε;
Καλός ήταν.
Υπάρχει ταινία που βλέπεις και ξαναβλέπεις συνέχεια στο σπίτι;
Παλιά έβλεπα μιούζικαλ, το Η Παράσταση Αρχίζει, το Καμπαρέ. Οχι πια. Τα βαρέθηκα.
