Το μιούζικαλ, αυτή η υπέροχη σύμβαση που θέλει τους ανθρώπους να χορεύουν και να τραγουδούν όταν είναι ερωτευμένοι, λυπημένοι ή απλώς θέλουν να εκφράσουν κάτι που δεν λέγεται αλλιώς. Αυτή η σύλληψη που προκαλεί ναυτία, ως υπερβολικά «ελαφριά» ή απλώς αφύσικη, σε πολλούς παθιασμένους κινηματογραφόφιλους. Οι τελευταίοι κάνουν συχνά μια εξαίρεση για την ταινία-σήμα κατατεθέν των μιούζικαλ, ξέρουν να σφυρίζουν τον βασικό σκοπό της και της επιφυλάσσουν μια θέση στα κλασικά αριστουργήματα. Το «Τραγουδώντας στη Βροχή» είναι το αδιαφιλονίκητα καλύτερο μιούζικαλ για τους εχθρούς του είδους.

Για μας τους υπόλοιπους, όμως, που λατρεύουμε επίσης το «The Bandwagon» και το «Top Hat», το «Meet me in St. Louis» και το «West Side Story», ο ανταγωνισμός είναι σκληρός. Κι αν το «Τραγουδώντας στη Βροχή» διεκδικεί με αξιώσεις την κορυφή είναι επειδή, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε παραμικρή του λεπτομέρεια είναι μια σπουδή για το πώς να μετατρέψεις τον θεατή σε κοινωνό μιας ακαταμάχητης ευφορίας. Με αποκορύφωμα, φυσικά, την καλύτερη σκηνή του είδους και μία από τις μαγικές στιγμές στην ιστορία του σινεμά, με τον Τζιν Κέλι να παίζει με την ομπρέλα του και να βρέχει τους περαστικούς, με την ελαφρότητα ανθρώπου που έχει φτερά στα πόδια. Υπάρχει πιο ιμπρεσιονιστικός τρόπος να φιλμάρεις έναν άνθρωπο που μόλις ερωτεύτηκε;

Κωνσταντίνος Σαμαράς