Χαλαρή, αλλά για τα δεδομένα του Γκοντάρ πιστή μεταφορά του ασήμαντου μυθιστορήματος του Λάιονελ Γουάιτ «Οbsession», ο «Τρελός Πιερό» είναι το απονενοημένο διάβημα ενός σκηνοθέτη να προβεί σε μια ολιστική θεώρηση της ζωής και του κινηματογράφου, ανακεφαλαιώνοντας πρώτα πρώτα το προσωπικό του έργο. Γι αυτό θα βρει τον ιδανικό Φερντινάν / Πιερό στον πρωταγωνιστή τού «Με Κομμένη Την Ανάσα», Ζαν Πολ Μπελμοντό, και θα βαφτίσει με το πολυσήμαντο όνομα Μαριάν Ρενουάρ τη σταθερή μούσα και σύντροφό του (παρόλο που επισήμως είχαν ήδη πάρει διαζύγιο), Αννα Καρίνα. Για τον ίδιο λόγο θα περιέγραφε τον κεντρικό του χαρακτήρα μέσα από ένα κολάζ τίτλων της οργασμικής περίοδου 1959-1964: «Ο Τρελός Πιερό είναι ένας μικρός στρατιώτης (Petit Soldat) που ανακαλύπτει με περιφρόνηση (Μepris) ότι πρέπει να ζήσει τη ζωή του (Vivre Sa Vie), ότι μια γυναίκα είναι μια γυναίκα (Une Femme Est Une Femme), και ότι μέσα στον καινούργιο κόσμο πρέπει να μείνεις στο περιθώριο (Βande a Part) για να μη βρεθείς με κομμένη την ανάσα (Α Βout De Souffle)».
Ο Ζαν Λικ Γκοντάρ ανέκαθεν στοχαζόταν βασανίζοντας το οπτικοακουστικό υλικό του, ενώ την ίδια στιγμή χρησιμοποιούσε ως άλλοθι τα φτηνά είδη του φιλμ νουάρ, της μουσικής κομεντί, του φουτουριστικού b-movie και ως κρυφές ή ολοφάνερες επιρροές τον Νίκολας Ρέι και τον Ερνστ Λιούμπιτς, τον Φριτς Λανγκ και τον Σάμουελ Φούλερ. Επίτιμος προσκεκλημένος του «Τρελού Πιερό», ο τελευταίος θα φορέσει τα σκοτεινά γυαλιά του σε εσωτερικό χώρο, θα καπνίσει ατάραχος το πούρο του και θα δώσει τον ορισμό του σινεμά: «Είναι σαν ένα πεδίο μάχης. Η αγάπη, το μίσος, η δράση, η βία, ο θάνατος. Με μια λέξη, το συναίσθημα».
Τραγική και (αντι)ρομαντική, η ιστορία του Γκοντάρ θα περιπλανηθεί δήθεν τυχαία μέχρι να καταλήξει στην τελευταία στάση του ταξιδιού του Φερντινάν / Πιερό και της Μαριάν Ρενουάρ. Προηγουμένως αυτοί θα έχουν μεταμορφωθεί σε Μπόνι και Κλάιντ, σε Παύλο και Βιργινία (ήρωες του ομώνυμου μυθιστορήματος του Μπερναντέν ντε Σαιντ-Πιερ), σε στοιχεία της φύσης. Θα έχουν διασχίσει το φιλμ νουάρ και το μπουρλέσκ, την ταινία δρόμου και τις αναφορές στο «Καλοκαίρι Με Τη Μόνικα» του Μπέργκμαν. Θα έχουν υπάρξει σε τόσο ακραία δημιουργική ελευθερία, και θα μας έχουν εμπνεύσει άλλη τόση, ώστε μοναδικός τερματισμός τους να είναι αυτό που οι θνητοί ονομάζουν αιωνιότητα.
Κωνσταντίνος Σαμαράς
