Από τα εισαγωγικά πλάνα της ταινίας, όπου οι τίτλοι αρχής μετατρέπονται σε φετιχιστικό και ελαφρώς ρετρό παιχνίδι παρακολούθησης, ο Ζαν-Φρανσουά Ρισέ καθιστά σαφείς τους όρους με τους οποίους θα φωτίσει το πρώτο μέρος της ζωής του Ζακ Μερίν: μια ανάλαφρη αλλά γοητευτική σινεφιλία, που δεν διστάζει να αλλάξει φίλτρα, φακούς και ταχύτητες με τον ίδιο τρόπο που ο ήρωας της ταινίας επινοεί καθ’ οδόν τον εαυτό του.


Ο Μερίν, όχι απλώς ένας νέος και ευρηματικός παράνομος, αλλά ένας σόουμαν του εγκλήματος εν τη γενέσει του, τρέχει από το ένα κινηματογραφικό είδος στο άλλο: ο εκνευριστικός ρεαλισμός α λα Γκρίνγκρας στα μπουντρούμια της Αλγερίας, η «Μπόνι και Κλάιντ» καταδίωξη στην έρημο, οι απόηχοι των αμερικάνικων γκανγκστερικών ταινιών στη μαθητεία του Μερίν στον υπόκοσμο.


Χωρίς να φοβάται τα απότομα άλματα και τις αφηγηματικές ελλείψεις, ο Ρισέ ακολουθεί τον (αντι)ήρωά του κάνοντας εξαιρετική δουλειά στις «ανάσες» και τις επιταχύνσεις του μοντάζ του. Αφήνει τον σπουδαίο Κασέλ να χτίσει την παρουσία του στην οθόνη χωρίς να κεφαλαιοποιεί τον παραμικρό μορφασμό του και συγχωνεύει ακόμα και τα (σινεφίλ και μη) κλισέ σε μια ροή εικόνων που εύκολα γίνεται εθιστική.


ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ