Η παραγνωρισμένη στην εποχή της (ως φιλμ, δεκαετίες μπροστά που ήταν) όσο και επιδραστική ταινία του Πίτερ Γουάτκινς ουσιαστικά εγκαινίασε το υπο-είδος του Sci Fi που εστιάζει σε εγκεκριμένα παιχνίδια βίας ενώ ταυτόχρονα προέβλεψε ανατριχιαστικά την reality τηλεόραση ως προϊόν αποϊδεολογικοποίησης: το παιχνίδι πολέμου έχει σπόνσορα μια φίρμα ζυμαρικών, καταγράφεται από κάμερες και μεταδίδεται τηλεοπτικά σαν ιδιότυπο ντοκιμαντέρ, την ώρα που οι στρατηγοί κάθονται αναπαυτικά και σχολιάζουν τα τεκταινόμενα από απόσταση δίχως ουσιαστική σύνδεση με τους άντρες τους, συναισθηματική ή ιδεολογική.


Οι σκηνές τους αποπνέουν, σε συνδυασμό με τον ανέκφραστο και αναξιόπιστο αφηγητή, έναν αέρα καυστικού και σχεδόν ανεπαίσθητου χιούμορ μέσω του οποίου ο Γούτκινς πετυχαίνει κάτι περισσότερο από ένα απλό αφοριστικό σχόλιο για τους πολιτικούς και τα όσα πρεσβεύουν. Πάει ένα βήμα παραπέρα, για να υπογραμμίσει το οτι κάθε σύστημα ισχύος υπάρχει με μοναδικό στόχο τη αυτο-διατήρησή του.


Οι άνθρωποι, μονάδες εν τέλει άσχετες με την εξίσωση, υπάρχουν απλά για να εκπληρώσουν προδιαγεγραμμένους σκοπούς τους στο πλαίσιο της Μηχανής, όπως γίνεται σαφές και από την πλήρη άρνηση του σκηνοθέτη να προσεγγίσει τον οποιονδήποτε από τους χαρακτήρες του με συμβατικούς κινηματογραφικούς όρους. Το φιλμ δεν εμπλέκεται συναισθηματικά σε κανένα απολύτως σημείο, και για την ακρίβεια αποφεύγει να ακολουθήσει κάποια έστω αναγνωρίσιμη φόρμα αφήγησης: οι κανόνες του παιχνιδιού παραμένουν ασαφείς, η δράση παρουσιάζεται με τρόπο ελλειματικό και αυστηρά μη-διασκεδαστικό, οι χαρακτήρες δεν έχουν τίποτα το ηρωικό ή αναγνωρίσιμο.


Εξυπηρετώντας έτσι την αποστολή του Γουότκινς να ξεφύγει από τα συνήθη μονοδιάστατα αντιπολεμικά μηνύματα ταινιών που αναλώνονται σε οπερατικούς ηρωισμούς και απλουστευτικά ηθικά άσπρα-μαύρα για να κάνει ένα σχόλιο πολύ πιο τολμηρό όσο, εν τέλει, και αποπνικτικό.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ