Είναι απορίας άξιο πως μια σκηνοθέτις με ευαισθησία και ταλέντο όπως η Ελένη Αλεξανδράκη δεν κατόρθωσε να διακρίνει την επερχόμενη καταστροφή. Με ένα πληθωρικό σενάριο όπου μπλέκονται θρύλοι, παραδόσεις και μια σύγχρονη -υποτίθεται- τραγωδία χάνει ολοκληρωτικά τον έλεγχο και οδηγείται σε πανωλεθρία με τη σιγουριά ενός Τιτανικού.

Το αισθητικό και σεναριακό ψάξιμο με άξονα την ελληνική παράδοση έρχεται εδώ -σε αντίθεση με την τρυφερή «Νοσταλγό»- σε πλήρες αδιέξοδο. Το βασικό εύρημα αρχετυπικό: ένα οικογενειακό μυστικό πατρικής εγκατάλειψης και αδελφικής διαμάχης παραφορτώνεται με αδέσποτα αφηγηματικά παρακλάδια και συμβολισμούς ατάκτως ερριμένους στο σώμα μιας ταινίας που αγκομαχεί δίχως αντίκρυσμα.

Το ποτήρι ξεχειλίζει με το ποτ πουρί μονολόγων, δερβίσιδων, μεταμφιέσεων, χορευτικών αυτοσχεδιασμών και απαγγελιών με ολίγη από Εμιλι Ντίκινσον -μέρος υποτίθεται του πολυθεάματος που ετοιμάζει ο Αγγελος- που δεν πείθει ούτε για μια στιγμή ότι πρόκειται για φιλόδοξη πολιτιστική διοργάνωση.

Εμβόλιμα τα κομμάτια αυτά όχι μονάχα αδυνατίζουν την όποια κεντρική ιδέα (Σύγκρουση του παλιού και του καινούργιου; Του καλού και του κακού; Της αθωότητας και την αλλοτρίωσης; Προσωπικά σηκώνω τα χέρια ψηλά.) αλλά δίνουν μια αίσθηση ερασιτεχνισμού κόντρα στον επαγγελματισμό που επιδεικνύει η σκηνοθέτις στην αισθητική της υπόλοιπης ταινίας.

Η γενικότερη ασυναρτησία και οι εγκληματικά άνισες ερμηνείες (ειδικά ο Αγγελος μοιάζει με γραφική φιγούρα κακού από τριτοκλασάτη ταινία τρόμου) στερούν από την τελική αποκάλυψη την τραγική της υπόσταση.

Η έκδηλη αγάπη της Αλεξανδράκη για το νησί, τη ντοπιολιαλιά και το μυστικισμό που αναδίδει μένει μετέωρη. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι προθέσεις της είναι καλές, μόνο που αφήνει το κοινό στο σκοτάδι για το ποιες πραγματικά είναι. Και οι δικές μου αγαθές ήταν, όμως ειλικρινά δεν κατάλαβα τίποτα.


ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΤΣΑΒΟΣ