Η δεύτερη ταινία του σκηνοθέτη του Station Agent Τόμας ΜακΚάρθι μοιάζει να δίνει νόημα στην φράση της Μπλανς Ντιμπουά για την καλοσύνη των ξένων. Οπως όλοι περιμένουμε από τον ήρωα του φιλμ, όπως πιθανότατα θα έκανε κάθε καλοπροαίρετος μορφωμένος, οικονομικά ασφαλής δυτικός θεατής, το αρχικό σοκ και η έξωση των δυο απρόσκλητων "επισκεπτών" από το διαμέρισμά του θα δώσει την θέση του σε μια άβολη συγκατοίκηση μέχρις ότου βρεθεί μια καλύτερη λύση, η οποία θα οδηγήσει σε μια βαθύτερη κατανόηση κι ένα ουσιαστικό δέσιμο τριών ανθρώπων που δεν μοιάζουν να έχουν τίποτα κοινό.


Ο Γουόλτερ θα ανακαλύψει πως η πόλη που έχει αφήσει εδώ και χρόνια πίσω του έχει αλλάξει ριζικά και θα την γνωρίσει ξανά, μέσα από τον ρυθμό του αφρικάνικου τύμπανου του καινούριου του φίλου Ταρέκ, ο ήχος του οποίου μοιάζει να ξυπνά από τον λήθαργο την σε χειμερία νάρκη καρδιά του. Μαζί με την πόλη όμως έχει αλλάξει ριζικά και η ίδια η αμερική: Ο Ταρέκ θα συλληφθεί γιατί δεν έχει άδεια παραμονής κι ο Γουόλτερ θα βρεθεί μοναδικός του σύνδεσμος με την ελπίδα του αμερικάνικου ονείρου που μοιάζει να εξαφανίζεται πίσω από τις πόρτες της φυλακής και την απειλή της απέλασης.

Αυτή η απλή, -θα μπορούσε να πει κανείς προφανής- ιστορία συλλαμβάνει επακριβώς κι εκθέτει δίχως υπερβολικές κορώνες την καινούρια νοοτροπία μιας χώρας που χτίστηκε από τους "επισκέπτες" της και τώρα νιώθει απειλημένη από αυτούς, αλλά πέρα από το "πολιτικό" επίπεδο ενδιαφέρεται κυρίως για τους ανθρώπους.

Αυτούς εκπροσωπεί με τρόπο αξιοθαύμαστο ο Ρίτσαρντ Τζένκινς ο εξαιρετικός πρωταγωνιστής που δίνει μια άξια βράβευσης ερμηνεία που εδώ και μήνες συζητείται ως ένα πιθανό outsider για την κούρσα των Οσκαρ.

Η «άγραφη» φάτσα του σας είναι αναμφίβολα γνώριμη καθώς έχει εμφανιστεί σε δεκάδες ταινίες από τον Γούντι Αλεν μέχρι τους Αδελφούς Κοέν, η γεμάτη αυτοσυγκράτηση και χαμηλότονο βάθος ερμηνεία του εδώ, όμως, πρόκειται να σας εκπλήξει. Η σιωπηλή του αναγέννηση στην διάρκεια του φιλμ, αληθοφανής και δίχως χολιγουντιανούς μελοδραματισμούς αποτελεί την ψυχή και την αληθινή ουσία της ταινίας κι η ερμηνεία του τον μοχλό που την ανυψώνει πολύ πιο πάνω από τις όποιες αδυναμίες ή συμβάσεις του σεναρίου.


Το φιλμ του ΜακΚάρθι (ηθοποιός κι ο ίδιος) προσφέρει τον Τζένκινς ως μια αληθινή αποκάλυψη, και τον ρόλο του ως ένα σπάνιο δώρο σε όλους εκείνους τους ηθοποιούς που ακόμη κι αν έχουν το ταλέντο ή την ψυχή δεν είχαν ποτέ την γοητεία, ή την τύχη να γίνουν οι πρωταγωνιστές των κόκκινων χαλιών, παρίες κι αυτοί σε ένα σύστημα που χτίζουν με τον ίδρωτα τους αλλά ποτέ δεν τους χαρίζεται ολοκληρωτικά.


ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ