Ακόμη και αν οτιδήποτε κινεί αυτή την εξωφρενικά υπερβολική ιστορία έχει αφετηρία τη λογοτεχνική της πηγή (χήρα ιδιοκτήτη νοσοκομείου μένει τυφλή και ερωτεύεται τον άνθρωπο που ευθύνεται για τον θάνατο του συζύγου της χωρίς να το ξέρει!), το «Μagnificent Οbsession» δεν είναι σίγουρα μια ταινία σεναρίου.

Όσα συμβαίνουν εντός της οθόνης μοιάζουν, σε μια πρώτη ανάγνωση, με την αποθέωση της όποιας έννοιας του «Βίπερ» αλλά αυτά που πραγματικά συμβαίνουν μέσα στη μεγάλη οθόνη δεν είναι παρά η αποθέωση του στυλ ενός σκηνοθέτη ο οποίος συνέδεσε άρρηκτα το όνομά του με το χολιγουντιανό μελόδραμα, φτάνοντάς το -ειδικά με αυτήν την ταινία- στα άκρα.

Χρώματα που μοιάζουν να έχουν βγει από ιμπρεσιονιστικούς πίνακες, φωτισμός που βυθίζει τους ήρωες σε ένα αλύπητα ζοφερό σύμπαν, γκλαμ και ρεαλισμός στην ίδια ακριβώς σκηνή και μια κάμερα που μοιάζει να θέλει να σχολιάσει την υπερβολή με υπερβολή - όλα καταλήγουν σε μια ιλιγγιώδη διαδρομή που αφήνει το βαρυσήμαντο των όσων συμβαίνουν να συγκρουστεί κατά μέτωπο με την ελαφρότητα με την οποία δείχνει να το αντιμετωπίζει ο Σερκ. Ακροβατώντας -όπως σχεδόν στο σύνολο του έργου του - ανάμεσα στο προφανές και το ουσιώδες και διατηρώντας ως πρότυπο απλά την ίδια τη ζωή.