Ναι. Αυτό, το καλοντυμένο βιογραφικό δράμα φέρει όλα τα ψεγάδια για τα οποία το κατηγορούν. Το tagline της αφίσας «υπήρχαν τρεις άνθρωποι στον γάμο της» που παραπέμπει εμμέσως πλην σαφώς στο ανάλογο, ακόμα εμπορεύσιμο δράμα της πριγκίπισσας Νταϊάνα. Τη μετατόπιση του κέντρου βάρους της αφήγησης από το ακτινοβόλο πνεύμα της πρωτοφεμινίστριας Τζιορτζάνα ως δημοσίου προσώπου, στη ταραχώδη προσωπική της ζωή, έτσι ώστε να δίνεται η εντύπωση πως η έντονη κοινωνική παρουσία της δεν ήταν τίποτα περισσότερο από αντίδραση του πληγωμένου της εγωισμού ως παραμελημένη σύζυγος. Και το τέλειο, αυτάρεσκο πρόσωπο της Νάιτλι, κινηματογραφημένο συχνά σε close-up, που θα τσακίσει τα νεύρα όσων τη βρίσκουν στημένη, στεγνή και ατάλαντη.

Ναι. Αυτή όμως, η χωρίς περιττά λόγια, υποβλητικά (εκμεταλλευόμενη υποδειγματικά το φυσικό φως)φωτισμένη, υπαινικτικά μονταρισμένη και σκηνοθετημένη με μέτρο μυθιστορηματική προσέγγιση της Ιστορίας δεν στερείται ουσίας. Για όσους προσπεράσουν τις προκαταλήψεις τους, αρκούν για να τη χρίσουν σημαντική η διακριτική αλλά εύγλωττη και διαχρονική μαρτυρία που καταθέτει για το πώς το εκάστοτε κατεστημένο του φυσιολογικού στραγγαλίζει τη διαφορετικότητα, η στιλπνή, αθόρυβα κοφτερή ερμηνεία του Φάινς που σου διαλύει τα σωθικά χωρίς να αφήσει ίχνη στο δέρμα και ο τρόπος με τον οποίο το πρόσωπο της Νάιτλι σταδιακά τσακίζει, πυροδοτώντας τις πιο μεστές στιγμές της καριέρας της.


Ιωάννα Παπαγεωργίου