Δεν μπορώ να μιλήσω για το λογοτεχνικό φαινόμενο που ονομάζεται «Λυκόφως» επειδή δεν έχω διαβάσει κανένα από τα βιβλία της περίφημης πλέον σειράς. Μπορώ να μιλήσω μόνο για το φιλμ που βασίζεται στο πρώτο μυθιστόρημα της εξωφρενικά πετυχημένης τετραλογίας και του οποίου η εισπρακτική κίνηση θα κρίνει σύντομα πόσα ακόμη βιβλία της Στέφανι Μέγιερ θα δρομολογηθούν για το σινεμά.

Δυο πράγματα μου έκαναν εντύπωση στην ταινία που, απ ό,τι πληροφορήθηκα, παραμένει σχολαστικά πιστή στις σελίδες από τις οποίες προήλθε. Το ένα είναι ο αναιμικός τρόπος με τον οποίο προσαρμόζει τη βαμπιρική μυθολογία στις απαιτήσεις ενός θεάματος «Κατάλληλου για όλη την οικογένεια» και ο πουριτανισμός με τον οποίο η εξιστόρηση της ερωτικής έλξης ανάμεσα σε ένα κορίτσι κι ένα (υπερ-αιωνόβιο) αγόρι απαλείφει κάθε υποψία σωματικής επαφής.
Το άλλο είναι πόσο παιδαριώδης αποδεικνύεται η ίδια η ιστορία της Μέγιερ. Πράγμα που δικαιώνει την αποτυχία της Κάθριν Χάρντγουικ πίσω από την κάμερα. Μόνο εν μέρει, ωστόσο, γιατί η δημιουργός του «Δεκατριών» μοιάζει σαν να σκηνοθέτησε την ταινία στον αυτόματο.

Τίποτα το εμπνευσμένο δεν υπάρχει στον τρόπο με τον οποίο ορίζει την πλανοθεσία, την ατμόσφαιρα, ακόμη και τη διεύθυνση των (μέτριων) ηθοποιών της. Γεγονός που αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο αυτό το γοτθικό love story για τη γενιά των emo και των θιασωτών της σεξουαλικής αποχής. Χωρίς αίμα, χωρίς ιδρώτα, χωρίς σπέρμα, το νεανικό ετούτο φιλμ καταλήγει πιο άψυχο και από τους απέθαντους βρικόλακές του.

ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ