Πέντε έφηβοι στο κατώφλι της ενηλικίωσης, καλούνται να πάρουν αποφάσεις που αναμένεται να καθορίσουν την υπόλοιπη ζωή τους, λίγο πριν αποχαιρετήσουν οριστικά τη σχολική τάξη. Η επαναστάτρια Χάνα, ο απόμακρος Τζέικ, η «πριγκήπισσα» Μέγκαν, ο αθλητής Κόλιν και ο ωραίος Μιτς, με τις διαφορετικές τους προσωπικότητες, αλλά και το διαφορετικό οικογενειακό background προσπαθούν να χειριστούν τα συναισθήματά τους και παράλληλα διαμορφώνουν στρατηγικές, προκειμένου να λύσουν τα προβλήματα που τους απασχολούν.

Αν και οι αρχικοί «βιντεοκλιπικοί» ρυθμοί, καθώς και το voice over σε παραπέμπουν σε μια φανταστική ιστορία με έφηβους πρωταγωνιστές, έρχεσαι τελικά αντιμέτωπος με πραγματικούς μαθητές του Λυκείου Γουόρσο της Ιντιάνα, επί μήνες στο μικροσκόπιο του φακού της Νανέτ Μπερστάιν. Η γενιά των SMS και του Facebook στέκεται μπροστά στην κάμερα και μιλάει για πολύ προσωπικές πτυχές της ζωής της, σα να εξομολογείται στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή.

Το εγχείρημα της Μπερστάιν αφενός δεν μπορεί να θεωρηθεί αντιπροσωπευτικό για όλη τη σχολική κοινότητα της Αμερικής, αφετέρου έχει επιλέξει να εστιάσει σε εντυπωσιακά στερεοτυπικούς χαρακτήρες που δεν ξεφεύγουν ούτε στο ελάχιστο από τα γνωστά κλισέ σχετικά με τα διλήμματα και τις αγωνίες της νέας γενιάς. Κάποια από τα ζητήματα που θίγει είναι μεν αληθινά, αλλά τόσο προβεβλημένα και συζητημένα -ακόμα και στις πλέον απλοϊκές νεανικές τηλεοπτικές σειρές- που καταλήγουν σε deja vu.

Η ματιά της περιορίζεται σε ένα πρώτο επίπεδο και η πρωτοφανής ευκολία με την οποία οι νέοι της ταινίας προσκαλούν το φακό να διεισδύσει στον κόσμο τους δε συνάδει με τη φειδώ που επιδεικνύουν συνήθως οι δεκαεπτάχρονοι στην άρθρωση των ζητημάτων που τους απασχολούν πραγματικά.

Αν δεν παρασυρθείτε απλώς σε ένα ταξίδι νοσταλγίας για τα σχολικά χρόνια, 95 λεπτά είναι μάλλον πολλά για να εξαντληθούν σε τόσο προβλέψιμες ιστορίες, ακόμα κι αν όλοι γνωρίζουμε ότι εάν υπάρχει ένα περιβάλλον στο οποίο τα κλισέ έχουν τέτοια ισχύ και υπόσταση, αυτό είναι το σχολείο.

Ανθή Νταουσάνη