Από τους πιο σκληρά εργαζόμενους σκηνοθέτες του Χόλιγουντ, ο Ρίντλεϊ Σκοτ δεν έκρυψε ποτέ τις λιγοστές απαιτήσεις που έχει για να μπορέσει να μεγαλουργήσει. Ένα καλογραμμένο σενάριο και δύο καλοί ηθοποιοί συνήθως του αρκούν για να παραδώσει από αριστουργήματα («Αλιεν», «Μπλέιντ Ράνερ») μέχρι στιβαρά έπη («Μονομάχος») ή φιλόδοξες ανατροπές ειδών («Χάνιμπαλ») και ανθρωποκεντρικά δράματα («American Gangster»). Η δεδομένη ? και ευτυχώς αναγνωρισμένη ? σκηνοθετική του δεινότητα δεν αφήνει πολλά περιθώρια αποτυχίας, εκτός από τις λιγοστές φορές που βρέθηκε εκτός («Μια Καλή Χρονιά») ή υπερβολικά εντός θέματος («G.I. Jane», «Black Hawk Down»).

Στην «Πλεκτάνη» τον βρίσκουμε αντιμέτωπο με ένα εξαιρετικό θέμα (τη διαφθορά μέσα στους κόλπους της ΣΙΑ και στους κύκλους της διεθνής διπλωματίας όπου κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν) και μία πλοκή από τις καλύτερες που εμπνεύστηκαν από την πρόσφατη πολιτική κατάσταση στο Ιράκ. Οχι, όμως και με ένα εξίσου καλό σενάριο που λες επηρεασμένο από τις σχέσεις μη εμπιστοσύνης των ηρώων του παλινδρομεί ανάμεσα σε μία «ρεαλιστική» εκδοχή του Τζέιμς Μποντ και σε ένα λανθάνον γουέστερν με καουμπόι έναν μοναχικό ταγμένο οδοιπόρο μίας τροχιάς που οργανώνεται περισσότερο από τις ίδιες τις αφηρημένες διεθνείς σχέσεις παρά από τους εντεταλμένους εγκεφάλους της ΣΙΑ.

Κρατώντας την κάμερα νευρικά πάνω στους πρωταγωνιστές του (ο μόνιμος πια συνεργάτης του, Ράσελ Κρόου, στην τέταρτη συνεργασία του με τον σκηνοθέτη και ο διαρκώς εξελισσόμενος Λεονάρντο Ντι Κάπριο) ο Σκοτ καταφέρνει, ωστόσο, να συγκεράσει τη δράση με το δράμα ξεφεύγοντας συχνά από τις αφέλειες του σεναρίου του.
Αυτό που τελικά παραδίδει είναι μια όσο το δυνατόν αληθοφανή κατάσταση διεθνούς διπλωματίας που προσομοιάζει τουλάχιστον τον σουρεαλισμό. Μέσα στον κλοιό του ανακυκλούμενου ψεύδους, οι ηθικές επιλογές των μελαγχολικών ηρώων του μοιάζουν με ανεμόμυλους του Δον Κιχώτη και οι ίδιοι απλά πιόνια που συμμετέχουν ερήμην τους σε μια εκ των προτέρων στημένη παρτίδα σκάκι.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ