Γεννήθηκε στις 22 Νοεμβρίου του 1982. Βρέθηκε σχεδόν μωρό μπροστά από τις κάμερες, πρόλαβε να ωριμάσει ως ηθοποιός και να βραβευτεί στα Σεζάρ και στη Βενετία. Το πρώτο της σκηνοθετικό βήμα με τίτλο «Demi-Τarif» έκανε τον σκηνοθέτη Κρις Μαρκέρ να κάνει λόγο για «την ανάγκη μιας νέας νουβέλ βαγκ, της οποίας το Demi-tarif θα είναι το αντίστοιχο Με Κομμένη την Ανάσα» και, χωρίς καθυστέρηση, μετέτρεψε σε σήμα κατατεθέν της ένα σινεμά φθηνό, λαχανιασμένο, ποιητικό, με την αμεσότητα ενός ντοκιμαντέρ. Λίγο πριν να κλείσει τα 26 της, η Ισίλντ Λε Μπεσκό θα βρίσκεται εδώ, ως τιμώμενη νέα σκηνοθέτρια του 14ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας CONN-X.
Η επιλογή της Λε Μπεσκό ως εκπροσώπου ενός νέου ευρωπαϊκού, ας πούμε, Do It Yourself (DIY) άτυπου κινήματος μόνο τυχαία δεν είναι. Εκτός από τα περί νουβέλ βαγκ σχόλια του Μαρκέρ, είναι φανερό ότι η 26χρονη σκηνοθέτρια επαναφέρει το αίτημα για ένα φρέσκο σινεμά χωρίς πολλές διαμεσολαβήσεις, επιθυμώντας να κινηματογραφεί όπως αναπνέει. Το αποτέλεσμα ίσως να αποπνέει περισσότερη αλήθεια απ όση μπορεί να αντέξει κανείς.
«Με ευχαριστεί όταν χαρακτηρίζουν τις ταινίες μου ντοκιμαντέρ, αυτό σημαίνει ότι έχουν μεγάλη δόση πραγματικότητας. Και είναι αυτό ακριβώς που επιδίωκα με το Demi-Tarif και το Charly. Θυμάμαι ότι κάποιος είχε βγει εξοργισμένος από την αίθουσα αφού είχε δει το Demi-Tarif, επειδή νόμιζε ότι είχα φιλμάρει αυτά τα παιδιά στην πραγματική τους ζωή».
Στην ουσία, η Λε Μπεσκό δεν φιλμάρει παρά την ενηλικίωση του εαυτού της, του βλέμματός της και των ανθρώπων γύρω της. Κάπως έτσι γράφτηκε το σενάριο του τελευταίου της φιλμ, «Charly»: «Είχα την επιθυμία να κινηματογραφήσω τον μικρό μου αδερφό καθώς γίνεται ένας μικρός άντρας, αν και το πλαίσιο στον οποίο τον τοποθέτησα δεν έχει καμία σχέση με αυτόν».
Κάπως έτσι, εξάλλου, πρόλαβε να οικοδομήσει ένα μικρό κινηματογραφικό σύμπαν παιδικού αυθορμητισμού αλλά και μοναξιάς: «Σε μια δουλειά όπως αυτή, μου φαίνεται πολύ φυσικό να μεγαλώνω μαζί με τους χαρακτήρες που κινηματογραφώ. Οσον αφορά στις Παιδικές Ηλικίες, όμως, ήταν καθαρή σύμπτωση, αφού είχα αποφασίσει να μην σκηνοθετήσω για λίγο καιρό ούτε παιδιά ούτε εφήβους. Εχω την εντύπωση ότι με το Charly ολοκλήρωσα προς το παρόν την οπτική μου».
Μάλλον όμως δεν έχει κλείσει τους λογαριασμούς της με την παιδικότητά της, και καλά κάνει. Οταν κάνω την ερώτηση «Εάν κάποιος σου προσέφερε carte blanche, ποια θα ήταν η λίστα ταινιών που θα επέλεγες να προβάλεις;», μου παραθέτει ανυπόκριτα τις ταινίες που η ίδια θα είχε κέφι να δει:
«Το Ταμπούρλοτου Φόλκερ Σλέντορφ, το οποίο δεν έχω δει. Κάποιες από τις ταινίες του Μιζογκούτσι που δεν έχω δει. Επίσης θα ήθελα να ξαναδώ τον Επιστάτη Σάνσο του Κένζι Μιζογκούτσι. Μία ή δύο ταινίες του Σατγιαζίτ Ρέι. Θα ήθελα να ξαναδώ σε αίθουσα την Αταλάντη και να δω για πρώτη φορά σε αίθουσα το Προσοχή, Πόθος, το οποίο είδα σε DVD και θεωρώ αριστούργημα. Θα ξανάβλεπα με ευχαρίστηση το Μέσα Από Το Σπασμένο Καθρέφτη του Μπέργκμαν».
Με την απλότητα του παιδιού που απλώνει το χέρι του για να πάρει το γλυκό, η Λε Μπεσκό ετοιμάζει ήδη το επόμενο σκηνοθετικό της βήμα. Ωστόσο, προηγείται η Αθήνα.
Οι τέσσερις «ανήλικες» ταινίες της Ισίλντ Λε Μπεσκό
«Demi - Τarif» («ΜΙΣΟΤΙΜΗΣ» / 2003)
Με μια μητέρα μυστηριωδώς απούσα, ένα αγόρι και οι δύο αδερφές του περιπλανιούνται στην πόλη σαν αγρίμια. Η Λε Μπεσκό συνέλαβε την παραπάνω ιδέα στα 16 της, την πραγματοποίησε στα 21 της και ανάγκασε ακόμα και τον μεγάλο Κρις Μαρκέρ να υποκλιθεί, σε μια ταινία που συντρίβει τα στεγανά του Δόγματος και αγγίζει την απόλυτη ελευθερία.
«Le Μarais» («ΜΑΡΕ, ΠΑΡΙΣΙ» / 2005)
Αντί ενός συνηθισμένου τουριστικού περιπάτου στην πολύχρωμη παρισινή συνοικία του Μαρέ, η Λε Μπεσκό θα σκηνοθετήσει τον εαυτό της στον ρόλο μιας αγχωμένης τραγουδίστριας, που αναζητά σε κάθε γωνιά του Μαρέ ένα ντέμο της, προκειμένου να μην τα θαλασσώσει σε μία οντισιόν. Σε μια κατά παραγγελία δουλειά, η νεαρή σκηνοθέτις αποδεικνύει ότι μπορεί να γυρίσει το οτιδήποτε σαν παιχνίδισμα, σαν μια παιδική ζαβολιά.
«Charly» (2007)
Εμπνευσμένη από τον αδερφό της Κόλια Λίτσερ (πρωταγωνιστή και του «Demi-Τarif»), η Λε Μπεσκό επινοεί έναν σιωπηλό 14χρονο που περιπλανιέται με μόνη του περιουσία ένα βιβλίο και μια καρτ ποστάλ και τον παρακολουθεί σε ένα φιλμ-μείγμα διστακτικότητας, αβεβαιότητας και μοναξιάς. Κάτι παραπάνω από την επιτομή της εφηβείας, δηλαδή.
«Εnfances» («Παιδικές Ηλικίες» /2007 )
Ακριβώς επειδή είναι δύσκολο αλλά απολαυστικό να σκέφτεσαι ότι οι Γουέλς, Χίτσκοκ, Ρενουάρ, Τατί, Λανγκ υπήρξαν κάποτε παιδιά, ένα σπονδυλωτό φιλμ έρχεται να αφηγηθεί τα πιο τρυφερά τους χρόνια. Στο θεωρούμενο ως καλύτερο κομμάτι της ταινίας, η Λε Μπεσκό αφηγείται ένα περιστατικό από την παιδική ηλικία του σκηνοθέτη του «Πολίτη Κέιν».
