Για δύο περίπου ώρες, η ταινία του Τζέιμς Γκρέι περιφέρει στην οθόνη ένα από τα πιο όμορφα θεάματα που μπορεί κανείς να πετύχει πλέον στο σινεμά: Μια εκθαμβωτική Μαριόν Κοτιγιάρ, μαγνητική ακόμη και μέσα στα σκουρόχρωμα, φτωχικά ρούχα που περιφέρει για το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ, και με ένα εξπρεσιονιστικό πρόσωπο που όποτε μελαγχολεί ή απελπίζεται, αποκτά ένα απερίγραπτο μεγαλείο.

Αυτό προτίμησα να κρατήσω εγώ προσωπικά από το «The Immigrant». Με τρεις ιδιαίτερα καλές ταινίες στη μέχρι τώρα φιλμογραφία του (τη «Μικρή Οδησσό», το «Σε Επικίνδυνη Τροχιά» και το «Δύο Εραστές»), αλλά και με μια μερική αποτυχία (το αστυνομικό δράμα «Η Νύχτα μάς Ανήκει»), ο Τζέιμς Γκρέι απολαμβάνει σταθερής εύνοιας από σεβαστή μερίδα της κριτικής, την ίδια ώρα που οι ενδιαφέρουσες δημιουργίες του δυσκολεύονται να βρουν επαρκές κοινό στις αίθουσες της χώρας τους.

Στο φιλόδοξο αυτό δράμα εποχής, παρ' όλα αυτά, ο Γκρέι τοποθετεί για πρώτη φορά μια γυναίκα πρωταγωνίστρια στην καρδιά του μέχρι πρότινος αυστηρά ανδροκρατούμενου σύμπαντός του.

Πολωνικής καταγωγής μετανάστρια, η Εύα αγωνίζεται να επιβιώσει στη Νέα Υόρκη των αρχών του '20, γίνεται άθελά της μήλο της έριδος ανάμεσα σε δυο ξαδέρφια που την ερωτεύονται και υφίσταται ένα σωρό ταπεινώσεις προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα και να πάρει κοντά την άρρωστη αδερφή της, η οποία βρίσκεται έγκλειστη σε ένα θεραπευτήριο του Έλις Άιλαντ και ενδέχεται σύντομα να απελαθεί.

Με μια πλοκή που μοιάζει στην καλύτερη περίπτωση σα να προήλθε από κάποιο χολιγουντιανό μελό του μακρινού παρελθόντος, το παλιομοδίτικο φιλμ του Γκρέι διατηρεί καθ' όλη την διάρκειά του έναν κλασικότροπο αέρα, γεγονός το οποίο οφείλει σε μεγάλο βαθμό στη σκουρόχρωμη φωτογραφία του Ντάριους Κόντζι.

Όπως έχει συμβεί και σε παλιότερες δουλειές του Αμερικανού σκηνοθέτη, εντούτοις, υπάρχει ελάχιστο θεματικό υπόστρωμα κάτω από τα όσα βλέπουμε να αποτυπώνονται στην οθόνη.

Κάπως έτσι, ανάμεσα στην ιλαροτραγική διήγηση των βασάνων μιας αθώας και άπορης κορασίδας και στην ευκαιρία ενός χρονικού πάνω στο ευρύτερο δράμα της μεταναστευτικής εμπειρίας, ο Τζέιμς Γκρέι τοποθετεί ένα κατ' επίφαση σοβαρό φιλμ, το οποίο δεν περνά ιδιαίτερη ώρα μέχρι να αρχίσει να σερβίρει στο κοινό του απλοϊκότητες. Έστω κι αν το κάνει με τον πιο αξιοπρεπή τρόπο.