Πρώην μηχανικός επικοινωνιών, νυν μοναχικός εργένης και πνιγμένος στα χρέη, ο σαραντάρης Δημήτρης (Αλέξανδρος Λογοθέτης) ανεβαίνει στην Β. Ελλάδα για να πουλήσει τα χωράφια που έχει στην κατοχή του με σκοπό να ξεχρεώσει έναν τοκογλύφο που τον περιτριγυρίζει (Γιάννης Στάνκογλου).
Όταν ο φίλος του, Νίκος, (Γιώργος Πυρπασόπουλος) του προτείνει να εμπλακεί σε μια έρευνα για πιθανές υποκλοπές, αυτός δέχεται και σταδιακά ανακαλύπτει ένα δίκτυο παρακολούθησης τηλεφωνικών συνομιλιών που έχει στηθεί στο οροφοδιαμέρισμα μιας πολυκατοικίας.
Η υπόθεση περιπλέκεται όταν ο Δημήτρης γνωρίζει την Παναγιώτα (Θέμις Μπαζάκα), μια μεσήλικη γυναίκα που κατοικεί ακριβώς πάνω από το διαμέρισμα που φιλοξενεί την κεραία των υποκλοπών, η οποία όμως πάσχει από καρκίνο που έχει πιθανόν προκληθεί από την ραδιενέργεια που εκπέμπει ο πομπός.
Ο Γιάννης Σακαρίδης, γνωστός για την δουλειά του στο μοντάζ ταινιών όπως ο «Βασιλιάς» του Νίκου Γραμματικού, υπογράφει εδώ το σκηνοθετικό ντεμπούτο του, σε μια ταινία που έκανε το πρώτο της βήμα στο περασμένο Φεστιβάλ του Τορόντο και έκτοτε διασχίζει το φεστιβαλικό σιρκουί παγκοσμίως.
Βασισμένος σε αληθινές ιστορίες αλλά ως επί το πλείστον με καθαρά μυθοπλαστική διάθεση, ο δημιουργός του «Wild Duck» αν και διαθέτει την πρώτη ύλη για να δομήσει ένα πολιτικό θρίλερ στα πρότυπα των ταινιών του είδους (πχ «Η Συνομιλία»), τελικά αποφασίζει να αφήσει την κατασκοπευτική δράση στο φόντο και να επικεντρωθεί σε ένα υπαρξιακό δράμα που περιφέρεται γύρω από τις ζωές των πρωταγωνιστών.
Βασίζεται κυρίως στις ερμηνείες των κεντρικών χαρακτήρων (με την Θέμιδα Μπαζάκα πραγματικά να κλέβει την παράσταση) και στο μοντάζ που ακολουθεί μια μη- γραμμική αφήγηση για να σμιλέψει μια ιστορία που ζουμάρει στο προσωπικό δράμα των άμεσα εμπλεκομένων, γειώνοντας τις τεράστιες κοινωνικές διαστάσεις που πιθανόν θα μπορούσε να αναδείξει.
Έτσι ο βρώμικος κόσμος των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, των πολυεθνικών και της πολιτικής διαφθοράς περνάει σε δεύτερο πλάνο καθώς το «Wild Duck» επιλέγει να αφουγκραστεί τις εξομολογήσεις απλών ανθρώπων που, τυχαία ή μη, βρέθηκαν τελικά μέσα στο μάτι του κυκλώνα.
Παρόλα αυτά οι αδυναμίες της ταινίας είναι προφανείς, με πιο χαρακτηριστική την έλλειψη εσωτερικού ρυθμού, την οποία ούτε το μοντάζ καταφέρνει να ισορροπήσει, επιβεβαιώνοντας τον άγραφο νόμο που απαγορεύει στους σκηνοθέτες να κόβουν οι ίδιοι την ταινία τους.
Σε κάθε περίπτωση όμως, ο Γιάννης Σακαρίδης στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα είναι φανερό πως αναζητά ένα πιο προσωπικό ύφος, αφήνοντας τελικά υποσχέσεις για μια πιο στιβαρή και αποφασιστική μελλοντική κινηματογραφική ματιά.
