Ανάμεσα στις πολλές ασχολίες του, ο διάσημος ηθοποιός Γκοτιέ Βαλένς (Λάμπερτ Ουίλσον) πραγματοποιεί ένα σύντομο ταξίδι στο Ιλ ντε Ρε. Εκεί σκοπεύει να συναντήσει τον Σερζ Τανέρ (Φαμπρίς Λουκινί), έναν αξιόλογο συνάδελφο που εδώ και λίγα χρόνια έχει αποσυρθεί σε αυτό το ήσυχο γαλλικό νησί του Ατλαντικού.
Προτού καλά-καλά σμίξει με τον παλιό του συνεργάτη, φροντίζει να τον αιφνιδιάσει προτείνοντάς του να ανεβάσουν στο σανίδι τον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου. Παρά τη φαινομενικά αδιάλλακτη στάση του Σερζ να αφήσει πίσω του την υποκριτική και τον κόσμο του θεάματος, η δελεαστική πρόταση του Γκοτιέ τούς οδηγεί στο να ξεκινήσουν καθημερινές πρόβες, απολαμβάνοντας παράλληλα την ηρεμία του νησιού μέσα από βόλτες με το ποδήλατο και παραλιακούς περιπάτους.
Οι δύο άνδρες συμφωνούν να εναλλάσσουν τυχαία τους δύο κεντρικούς ρόλους του θεατρικού, τον Αλσέστ και τον Φιλίντ, ενώ ο Σερζ επιφυλάσσεται να δώσει οριστική απάντηση στην πρόταση του Γκοτιέ μέσα σε λίγες μέρες. Μόνο που οι εγωισμοί και οι διαφορές έρχονται να θέσουν τους δικούς τους περιορισμούς στο όλο εγχείρημα.
Ο Φιλίπ Λε Γκε, σκηνοθέτης της ταινίας «Οι Γυναίκες του Τελευταίου Ορόφου», μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη μία δική του ιδέα, η οποία πυροδοτήθηκε από την αληθινή εμμονή του πρωταγωνιστή του, Φαμπρίς Λουκινί, με τον «Μισάνθρωπο». Οι δυο τους, μάλιστα, συνεργάστηκαν παρέα με τον Εμανουέλ Καρέρ για το σενάριο του «Βόλτα με τον Μολιέρο».
Με φόντο το αχνά ηλιόλουστο Ιλ ντε Ρε το οποίο απέχει ελάχιστα χιλιόμετρα από τις γαλλικές ακτές του Ατλαντικού, ο Φιλίπ Λε Γκε στήνει γύρω από τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές του ένα διαλεκτικό buddy movie με σκόρπιες νύξεις υπαρξιακής ανησυχίας και διακριτά σκοτεινά σημεία.
Τα τελευταία, ωστόσο, μοιάζει να προσεγγίζει με διστακτικότητα, οδηγώντας την ταινία του προς την ασφάλεια μιας περισσότερο ανάλαφρης ατμόσφαιρας, χαρακτηριστικής μίας τυπικής σύγχρονης γαλλικής κομεντί που θέλει να οικειοποιείται –ανεπιτυχώς τις περισσότερες φορές- ένα πιο «σοβαρό» προφίλ.
Εμπνευσμένο εκ των πραγμάτων όχι μόνο από την ξεχωριστή αγάπη του Λουκινί για τον «Μισάνθρωπο» αλλά και από το ίδιο το θεατρικό, το φιλμ του Λε Γκε επιχειρεί να δανειστεί κάτι από το διττό ύφος του κλασσικού έργου του Μολιέρου.
Το εύρημα της εναλλαγής των ρόλων στις πρόβες των Γκοτιέ και Σερζ εμπλουτίζει με ποικίλες αποχρώσεις τη σχέση τους, δίνοντας την ευκαιρία στους Ουίλσον (θα τον θυμάστε από την τριλογία «Matrix» αλλά και το πιο πρόσφατο «Ενώπιον Θεών και Ανθρώπων») και Λουκινί («Το Αγόρι στο Τελευταίο Θρανίο» του Οζόν) να αναδείξουν επαρκώς τις αντιθέσεις και τον υποδόρια κλιμακούμενο ανταγωνισμό των χαρακτήρων τους.
Ωστόσο, οι αρκετές και συχνά αδέξιες εναλλαγές ύφους ανάμεσα στο κωμικό και το πιο σοβαρό, μαζί με τις πλημμελώς συνδεδεμένες με τη κεντρική ιστορία υπο-πλοκές (βλέπε την παρουσία μιας γοητευτικής αλλά απόμακρης Ιταλίδας στην καθημερινότητα των δύο ανδρών – την υποδύεται η Μάγια Σάνσα από το «Καλημέρα, Νύχτα» του Μπελόκιο), καταλήγουν να αποδιοργανώνουν την αφηγηματική ροή.
Έτσι, η έντονη χημεία που προκύπτει από το παίξιμο των δύο γνωστών Γάλλων πρωταγωνιστών μοιάζει να είναι η μοναδική αρετή από το άτολμο φιλμ του Λε Γκε που μένει σχετικά ανέπαφη.
